Ongehechtheid vs baksteen in de maag

Eens je beseft dat alles tijdelijk is en bezitten een illusie, verschijnen er tal van mogelijkheden. Een eigen huis kopen is voor een alleenstaande zelfstandige yogalesgeefster quasi onmogelijk dus waarom deze ambitie koesteren? Plan B reikt tot en met Z, zolang je de A even aan de kant zet, even buitenspel zet.

Waar ik rond deze tijd vorige week in een zalig zen-appartementje aan de Mechelse Vaart (korte benaming voor een plekje in Mechelen aan de Leuvense Vaart) aan het genieten was van een kerktoren in de tuin, zit ik anno deze moment in een grootste open wilde tuin op het platteland, een 8 km van mijn administratieve woonplaats. Deze week is het zoeken in de nieuwbouwkeuken naar de look, is het keer op keer verschieten wanneer het licht in de gang automatisch aanschiet en is het genieten van de eksters, bosduiven en vele vele kool- en andere mezen die me gezelschap houden. De theoretische reden (aanleiding) van mijn aanwezigheid in deze gerenoveerde jaren ’70 villa, is Gust, de rosse kater (rosse katten zijn altijd katers heb ik begrepen en tot hiertoe gaan mijn steekproeven hier 100% mee akkoord), die niet op kattenhotel wil. Mensen gaan ervan uit dat je als samenhuister wel eens graag de tv voor jezelf wil en zien dit als één van de redenen waarom ik steeds opensta om te gaan housesitten. Klinkt dan ook aannemelijk, al is dit verre van de hoofdreden aangezien ik zelden tv kijk en ik elke ochtend van 6 tot 9 de tv helemaal voor mij alleen heb als enige ochtendmens te huize Lauwens-Maas.

De latente functie van mijn verblijf is echter een pak moeilijker aan ‘de mensen’ uit te leggen en al helemaal niet in één zin: ik train mezelf in onthechting.

 

Onthechting, een term uit het boeddhisme, een term die vaak in de yogafilosofie terugkomt. Kort door de bocht genomen is dit niet gehecht zijn en het makkelijkst is om je te onthechten op materieel gebied. Het niet erg vinden dat je auto geblutst is, het is uiteindelijk de bedoeling dat deze wagen je van A naar B brengt, niet dat hij in de boekjes komt of een schoonheidswedstrijd wint. En eens je dit zo bekijkt, geeft het je zoveel gemoedsrust in de plaats. Geen 5 jaar lang ultravoorzichtig omgaan met en zuinig zijn op je wagen wat blutsen of schrammen betreft. Maar de auto, inclusief enkele blutsen en schrammen, na zoveel jaar voor een iets kleiner bedrag verkopen, met in ruil al die jaren van zorgeloosheid.

Door geen huis te kopen, maar als een moderne nomade open te staan voor alternatieve manieren om je gelukkig te voelen op een bepaalde plaats, verrijk je je leven op een heel andere manier.  

Door te housesitten, heb ik de capaciteit in mezelf ontwikkeld om los te komen van de fixatie om zelf iets te bezitten en eerder het leven te bekijken als een aaneenschakeling van momenten. Het maakt me gelukkig om deze week in een zalig sjiek huis, dat weliswaar niet het mijne is, door te brengen. Het hoeft ook niet het mijne te zijn om me er goed te voelen, ik hoef het niet te bezitten.

‘Willen hebben’ is voor mij niet nodig. Ik ben al heel erg blij als ik het kan gebruiken of lenen of bekijken of… op deze moment. Hoe meer je bezit, hoe meer je met een angst en andere minder leuke emoties door het leven gaat om het kwijt te spelen.  Dure auto? Extra verzekering om je te beschermen bij diefstal.  Fantastische partner? Angst (en jaloezie?) want je wil hem niet kwijt.  Het huis van je dromen? Angst om zonder werk te vallen en je lening niet af te kunnen betalen.  Vakantiehuis in Spanje?  ‘Verplichting’ om elke vakantie naar daar te gaan.

 

Investeren in ‘zekerheid’ brengt best emotionele bagage met zich mee.  Ik ben mezelf net aan het oefenen in zo weinig mogelijk emotionele bagage. The less you own, the less that owns you.  Werken voor jezelf en dus zelf bepalen hoeveel ik mijn tijd waard vind en waar ik mijn tijd aan wil verkopen. Want dat is wat we doen uiteindelijk: 8 uur per dag verkopen we voor een bepaald bedrag, ook wel ‘maandelijks loon’ genoemd. Conditionering door beloning.  Moeilijk af te meten hoeveel het jou waard is om 4 extra uren te hebben of een halve dag vrij te nemen, onbetaald. Hoeveel ‘verlies’ je ermee? Wat win je ermee?  Hoe gehecht ben je aan jou tijd? Om zo terug te keren naar ‘onthechting’.

Ik ben niet gehecht aan mijn auto. Heb al enkele keren ‘mogen’ leren dat vrienden niet noodzakelijk tot het bittere einde in je leven blijven en ook dat is ok. Kan me maar moeilijk helemaal hechten aan een partner. Zou het hoogstens jammer vinden mochten mijn kleren plotseling allemaal weg zijn. Waar ik het wel moeilijk mee heb, is om me niet te hechten aan mooie momenten.  Om los te komen van zo’n momenten die eeuwig zouden mogen duren.

Vorige maand  nog een goede oefening tijdens de laatste dagen van mijn 4wekentrip in Indonesië. Blij zijn met de fantastische tijd die ik er heb mogen meemaken in plaats van plannen te bedenken of het op de één of andere manier toch niet mogelijk is om langer te blijven. De yogalessen zouden enkele dagen na mijn terugkomst starten, dus redelijk onmogelijk. Maar toch... Vanaf er een opening in mogelijkheden is, is het hek van de dam en gaan de radartjes in mijn hersenen aan het werk en komen zo tot soms vreemde hersenkronkels.  ‘Misschien moet ik iets creatiever zijn in een oplossing vinden om mijn Indonesie free-time te verlengen... Als mijn door koraal kapotgemaakte voet terug ontsteekt, kan ik onmogelijk yoga geven en kan ik beter hier nog een maandje rusten en recupereren…’ Ja, zo werkt mijn geest dus op momenten dat ik het moeilijk heb afscheid van momenten te nemen.
Of vorige week, waar ik tijdens zonsondergang (zijn ze elke keer zo mooi?) in de armen van de meest fantastische kerel wil blijven genieten, de ene mental picture na de andere nemend, niet willen bewegen ook al is de zon al onder en staan alle haartjes op mijn armen helemaal rechtop omdat het duidelijk nog geen zomer is.  Radartjes slagen weer aan het werk om een manier te vinden om deze moment zo lang mogelijk te rekken, terwijl ik best wel slim genoeg ben om te beseffen dat ik ook hier weer het onderspit zal delven, ongeacht mijn creativiteit…
Zucht.

 

Materiele en emotionele onthechting. Niet simpel. 
Hoe doe je dit? Leren loslaten, beseffen dat niets permanent is.
Je partner loslaten in plaats van te controleren. Je auto af en toe een bluts te laten oplopen in plaats van hem te ‘sparen’ en vaak veilig in de garage te houden.  

Zoals in- en uitademen. Het zou wat zijn mochten we ons vastklampen aan elke ademhaling alsof het de laatste is.

Wat je hierbij kan helpen? Vertrouwen hebben.
Vertrouwen dat er nieuwe mooie momenten komen, vertrouwen dat als je bij het reizen een toffe plek achter je laat, er gauw weer een andere heerlijke plek zich aandient. Vertrouwen dat die fantastische partner bij je blijft zolang je goed samen past.  Vertrouwen dat ook al heb je een writersblock als schrijver, zich vroeg of laat nieuwe ideeën zullen aanreiken.

Vertrouwen dat er na een kort rustmomentje meteen na je uitademing écht wel een nieuwe inademing start.

 

Momenteel ga ik gewoon genieten van mijn verblijf-met-beperkte-houdbaarheidsdatum in ‘mijn nieuw huis’, van het gezelschap van de luie Gust, van de vele nieuwe theetjes in de kast,  heerlijk ruikende badschuim, de zachte handdoeken met precies wel heel goede wasverzachter en de andere magazines die ik hier en daar zie liggen.  Dat is de truc: loslaten wat je al kent en vol verwondering genieten van de nieuwe dingen die zich aandienen in je leven en er de voordelen van inzien.  Je thuis een beetje te voelen alsof je op reis bent. Vol vertrouwen. 

 

Tot zover dag 1 in het nieuwe huis. Benieuwd hoe het volgende week zal zijn bij het afscheid... [to be continued]