dinsdag 15 september 2020

In stilte hoor je het meest



Stilte. Het doet wat met je. Zeker wanneer je het niet gewend bent. Maar ook voor zij die regelmatig dagen alleen doorbrengen in de natuur. Een stilte tiendaagse is weer iets helemaal anders dan tien dagen niet praten. Zo blijkt.

Weg van de wereld
Hridaya Yoga in Longeval, een uurtje van Lyon. Anders dan toen ik die eerste keer op mijn halfjaarlijkse verjaardag laatste juli verhit en met migraine op de loer toekwam, bol ik deze 2 september smooth naar de achterkant van het domein met mijn trouwe volkswagen. Klaar om me tien dagen, onder te dompelen in de wondere wereld van meditatie en stilte.  Ik leg Gorki het zwijgen op en besef dat dit de laatste muziek is voor de komende tijd.
Ik voel me vertrouwd met de omgeving, met de gewoontes van het domein, als een vis in het water.  Even slikken wanneer ik tijdens de rondleiding hoor dat de bib ‘for obvious reason’ gesloten is, dat de spiegels gecoverd zijn en dat mannen en vrouwen een eigen ingang hebben naar de Shiva hall. Dat het niet gewoon een stilteretreat is met wat tijd voor jezelf, beetje yoga en lekker eten wordt al gauw duidelijk.  De welkomstbabbel maakt al snel duidelijk wat kan en wat -vooral- niet kan. Geen gsm of andere electronische aparaten gedurende de hele tiendaagse. Lezen, muziek luisteren of op enige manier creatief bezig zijn is niet toegestaan. Daar gaat mijn tien kilo aan lectuur en ook de knutseldoos mag stof verzamelen.  Je praat niet, maakt geen oogcontact met elkaar.  Geen make-up of parfum. De retreat is 100% vegan en er wordten enkel natuurlijke zoetmiddelen gebruikt. Gebruik van koffie, suiker, melk, sigaretten en alcohol worden zeer sterk afgeraden, net zoals verdovende of opwekkende middelen en ‘recreatieve drugs’. Geen seksuele activiteit, samen of alleen. Ook seksuele gedachten zijn niet bevorderlijk. Dus niet masturberen bij hoofdpijn? Shit.

Internalisatie
Het is haast wonderbaarlijk hoe ze dit alles aanbrengen op een manier waaruit blijkt dat dit alles enkel is voor de benefits van de retreat; internalisatie. Tot je eigen essentie komen. Alles wat enige afleiding zou kunnen geven, wordt afgeraden. Alles dus, behalve schrijven (maar dan zo droog en accuraat mogelijk, niet poëtisch), wandelen en yoga. Dit blijkt al een heel pak minder strikt dan de pure Vipassana, waar mijn voorkeur naar uitging, maar waar inschrijven een heel pak gecompliceerder is. Nou!
Prognose op dag 0. De grootste uitdaging; zitten zonder in slaap te vallen.  En het oogcontact mijden.  Na een hele intro over de filosofieën die het geheel lijmen en een eerste avondmeditatie met de Spiritual Leader Sahajananda wandel ik bij een full moon rising naar mijn busje, een tiental minuutjes verderop. Ik haal mijn Nokia’tje tevoorschijn. Deze vervangt mijn smartphone; zo ben ik bereikbaar voor noodgevallen, heb ik een flashlight en alarm. Ik stel mijn alarm in en bel nog even naar het liefje.
“Wow! Het is zoveel strikter dan ik dacht! Bellen in de helft gaat toch niet lukken. Er zijn geen spiegels en mannen en vrouwen hebben een aparte ingang.”
Het is moeilijk afscheid nemen, wetende dat er geen contact zal zijn voor de komende tien dagen. Uiteindelijk nemen we half in slaap afscheid en blijft er een leeg gevoel over.  Ik besef nu pas waar ik aan begin. De impact kan ik nog niet goed inschatten, maar het gaat een pak strikter zijn dan gedacht. Zeker wanneer ik in het welkomstboekje lees bij 
3.17 Warnings and Expulsion from the Retreat
* absence from a retreat session
* being late to a retreat session
* falling asleep during meditations

Aanwezig zijn op elke sessie? Niet in slaap vallen? Slik. Ik kan amper een ‘normale’ hele dag wakker blijven, wat gaat het geven met een gevuld programma van 6u30 tot 22u? Volgende keer toch ietsje beter researchen in plaats van verliefd te worden op het idee...


Dag 1
Het schrale geluid van mijn Nokia alarm om 6u16 kondigt niet alleen dag 1 aan van de retreat maar ook een lichte hoofdpijn.  Het is nog donker en de zachte nachtgeluiden sterven langzaam uit. Een warme thee met honing in the moonlight zijn mijn motivatie om vanonder mijn donsdekens uit te komen.  Het is even zoeken naar warme kleren in de kilte en bij het weinige licht van mijn gezelligheidslampjes. De batterij van mijn busje is na vijf jaar zo goed als op, dus licht, frigo en kraan werken enkel de eerste uren stilstaan. De thee is klaar, ik ben ingepakt in mijn favoriet wollen deken-sjaal en kruip uit mijn van-cave.  De maan is nog zo goed als vol en prijkt knal in het midden van het paadje naar het bos waar mijn mobiel huis staat. Het geluid van krekels vult de nacht. Om 6u30 hoor ik heel in de verte de bel aan het Chateau de Longeval, bedoeld om de mediteerders wakker te maken. Te ver af om te vertrouwen dat het mij ook zal wekken. De bel wordt komende dagen een vast punt dat de volgende meditatie, lezing of maaltijd aankondigt. Met de bordeaux deken warm rond mijn hoofd en schouders installeer ik me onderweg naar het kasteel op het yoga-platform voor mijn pranayama, ademhalingsoefening.  Het platform waar ik in juli elke ochtend een uurtje meditatie had, ook om 7 uur. Het uitzicht op de vallei en de heuvels met sparren voelt vertrouwd. Blij terug te zijn. Anders dan toen, is het vandaag nog eerder donker dan licht.  Tegen dat ik klaar ben met de tien ronden nadi sodhana*, heeft het ochtendlicht de nacht verdreven en hoor ik de klok nog een keer luiden; tijd om naar de Shiva hall te gaan zonder treuzelen. De meditatie start stipt om 7u en zal twee uur duren. Ga je buiten om te plassen, bewegen of iets anders, zal je moeten wachten tot de gong de pauze aankondigt voor je terug binnen kan. Drinken en schrijven tijdens de meditatie kan echt niet. Kom je om 7.01, is de deur toe en mag je in de gang mediteren. Dusss… als ik eens wil uitslapen, kan ik gewoon met het excuus komen dat ik nét te laat was… Easy! Sinds puberteit is mijn hoofd getraind om escape’jes te vinden. Heeft vast iets te maken met mijn grote zin naar vrijheid.. Oepsie. Minder dan een seconde later bedenk ik meteen; wie fool ik daarmee? Ik ben hier toch om te mediteren, right? Let’s do this shit!

Kaya Sthairyam
Met een klein ritueel wordt mauna ingeleid; vanaf nu wordt er niet meer gesproken. De minimale verbale begeleiding van Sahaja zet de meditatie in, om ons na een minuut of tien in verdere stilte te laten. Damn. Monkey Mind staat actief vandaag!
Voor iemand die al tien jaar yoga geeft als enige bron van inkomsten, mediteer ik belachelijk weinig.  Hier en daar, af en toe, nooit consequent en al helemaal niet lang. Ik dacht dat ik wel wat gewend was, maar dit is vele levels voorbij het mijne. Na één uur mediteren in Kaya Sthairyam (volledige onbeweeglijkheid, één van de basisprincipes bij de Hridaya meditaties)) ben ik on-ge-loof-lijk blij dat de gong gaat. Nog even wachten tot de tweede en dan kan ik terug bewegen. Oh mijn lijfje! Wat voelt bewegen als het grootst mogelijke kado! Waar blijft die gong?! …
*gong*
Ik kijk rond en terwijl mijn benen opgelucht uit de knoop komen, zie ik de anderen met een gelukzalige glimlach standbeeldgewijs blijven zitten. Hebben zij Sahaja niet gehooord; “10 minute break for those who want.”? Ik ga naar buiten, adem de ochtendlucht in en voel me vrij. Tien minuten zijn snel voorbij in de schaarste die vrijheid plots geworden is.  Gelukkig laat hij ons het tweede uur niet zomaar zonder begeleiding over aan onze gedachten.  Sahaja is zo vriendelijk ons een techniek mee te geven for calming the mind*.  Deze wordt komende dagen een dierbare vriend,waar ik meermaals dankbaar op zal terugvallen.

Een drukke ochtend met veel input, nog niet gewend aan het programma, zoeken wanneer ik deftig naar toilet kan gaan (lukt niet), hoelang havermout maken en afwassen duurt (lang), … Resultaat: de lichte ochtendhoofdpijn wordt tijdens de voormiddaglezing erger, zodat ik de anderhalf uur yoga jammer genoeg moet skippen. Nog even ben ik in tweestrijd of ik het kan maken om dag één al meteen verstek te geven maar mijn persoonlijke hoofdpijnbarometer maakt al snel duidelijk dat ik naar buiten moet. Denk aan een downwardfacing dog en je weet meteen of yoga een goed idee is. Met een briefje aan Valentina, de vertrouwenspersoon voor de vrouwen, laat ik weten dat ik hoofdpijn heb (koffie-afkick!) en even ga slapen.  Mijn hoofd draait overuren. Gedachten, imaginaire vraagstukken, informatie. De infosessie gisterenavond en de lezing zoëven doen me beseffen dat deze aanpak wel héél erg abstract is. Shit. Had ik maar beter opgezocht! Ik las iets van ‘openen van het hart’ en dacht meteen ‘yes! Is iets voor mij! Ok, wel wat veel meditatie, maar zo leer ik het ineens goed.’
Damn. Mediteren is zo saai! Zit ik hier op mijn plaats? Komt er nog eens bij dat ik -in tegenstelling tot de paar mensen met wie ik gesproken heb gisteren- géén adoratie voel naar Sahajananda. Integendeel. Ik merk een natuurlijke afkeer van de Spiritual Leader, en besef ook meteen dat de grootste reden hiervoor voortkomt uit het feit dat hij een spiritueel leider is. Afkeer van mensen die iemand met autoriteit blindelings volgen, maakt me scherp en kritisch. Te kritisch waarschijnlijk.

Na mijn lange break waarbij het een opgave was om toch naar het kasteel te gaan voor de lunch om 13u, starten we de namiddagsessie met tweeënhalf uur mediteren. Opnieuw goochelt hij met heel wat abstracte begrippen over  kosmisch bewustzijn, ontwaken, het hogere zelf en transformatie, waarbij het cruciaal is los te komen van je zelf, je gedachten, je gevoelens, je herinneringen.  Ik ben niet helemaal zeker of ik dit wel echt wil.
Dag één brengt vooral veel verwarring en ik ben blij wanneer ik na de avond Questions & Answers en afsluitmeditatie (nog eens 45 minuten) uitgeput mijn busjes-cave bereik. Bij het instellen van mijn wekker op 6u16  tel ik minder dan acht uur slaap. De slaap-autist in mijn steigert van binnen.  De krekels van de nacht krekelen hun geruststellende gekrekel en ik val als een blok in slaap.


Dag 2;
Met een lichte hoofdpijn wandel ik ruim op tijd naar de Shiva Hall, zodat ik onderweg nog even kan zitten en de ochtend bewonderen. De bel kondigt nog tien minuten tijd aan voor we geïnstalleerd in meditatie houding horen te zitten, vòòr Sahaja binnen komt. Ik neem afscheid van de buitenlucht, laat mijn schoenen beneden aan de trap staan, doe mijn mondmasker aan en wandel drie verdiepen naar boven. Mijn benen voelen loodzwaar en ik had er heel wat voor over gehad gewoon buiten te blijven zitten. Vrij! Eens in de Shiva hall zie ik dat bijna alle matjes bezet zijn en dat iedereen wel met iets bezig is; udyana bandha, hoofdstand, savasana.  Ik doe een downward facing dog en neem me voor morgen vroeger te komen. Een deftige ochtendstretch kan maar helpen als voorbereiding voor de twee uur meditatie.  De minuten tikken voorbij tijdens de meditatie. Gek hoelang een minuut kan duren tussen twee gongs en hoe snel dagen voorbij gaan wanneer ze een vast stramien volgen.  De notities in mijn dagboek bieden me wat houvast wat betreft de vooruitgang van de dagen, net zoals het dagelijks opschuiven van de maan.  Het wakker blijven blijkt een minder groot probleem dan gedacht. Nog maar één keer een briefje van Valentina
“Dear Angelique, you are falling a sleep. Maybe you want to stand up for a moment?”
Want, zo leerden we ondertussen; mediteren kan zittend (op een stoel), staand of wandelend. Helaas niet liggend, dat had mijn tiendaagse aanzienlijk aangenamer gemaakt.  Valentina weet niet dat staan niet echt een oplossing is voor mijn in slaap vallen, dankzij mijn neurologische aandoening, narcolepsie. Een niet te onderschatten super power. Alleen niet in alle omstandigheden en al helemaal niet tijdens een meditatie retreat.  Eén keer betrapt op in slaap vallen. Het kan slechter. Feit is wel dat ik elke dag al iets van het programma heb moeten skippen. Vandaag zelfs een hele namiddag. Mijn hoofd trekt het simpelweg niet. Geen koffie en veel te veel aan het piekeren.  Sahaja spreekt over the joy you feel in your heart, maar ik voel enkel maar frustratie. Ik voel me beperkt in mijn vrijheid, wil liever in de natuur gaan zwerven en het bos verkennen, een siësta doen in de zon en bijleren over de moestuin. Waar ik vooral géén zin in heb, is binnen zitten en mediteren. Mediteren, wat in mijn geval basically neerkomt op denken, maar dan trager dan normaal, in combinatie met tellen en mijn best doen niet in slaap te vallen. De lezingen worden super goed gegeven, maar kunnen me niet echt boeien. De onderwerpen zijn interessant maar ZO. ONGELOOFLIJK. ABSTRACT.  Het is alsof ik me ingeschreven heb voor een beginnerscursus Spaans, waar je leert koffie te bestellen en een restaurant te boeken, terwijl ik beland ben in een lezing over poëzie en literaire werken in het Spaans.  I just can not contain this.
Weer komen de twijfels of ik niet op de verkeerde plek zit. Terwijl ik praktisch nadenk over hier weggaan, waarnaartoe, geld terugkrijgen, hoe ga ik me dan voelen, wat gaan de mensen denken,.... spoken Sahaja’s woorden door mijn overvolle kopje:  The mind is making up stories. “I’m special. I deserve to sleep longer. My knees are hurting. This is nothing for me.”  It is up to you if you go into these stories. Or you go beyond. You are not your thoughts. You are not your body. Do you want to choose for your personal drama?
Mijn hoofd ontploft bijna.  Mijn gedachten en lichaam schreeuwen duidelijk dat ik hier niet wil zijn, dat ik geen commitment kan geven. Sahaja’s woorden klinken even duidelijk. Deze combinatie maakt me lichtjes gek. Letterlijk.
Waar ik op dag 1 nog wou doorkomen in de meest pure manier (lees koffieloos en me houdend aan alle regels), gooi ik vandaag een dikke pijnstiller binnen en beweeg me met kleine stapjes naar een plek in de schaduw onder een boom.  Normale stappen en bewegingen voelen als stekende pijnscheuten in mijn hoofd. Migraine. Niets nieuws.  Op zo’n momenten kan ik niet anders dan inzetten op herstel. En het enige wat ik nodig heb is rust; fysiek en in mijn hoofd. Het lukt me daar onder die grote spar wonderwel om elke gedachte die zich aandient gewoon aan de kant te schuiven.
It doesnt matter.

Zo traag als een trage kameleon wandel ik naar mijn busje. Voet per voet, zo mindfull als ik maar kan. Uit noodzaak welteverstaan. Mijn hoofd voelt beter, maar het is een fragiel evenwicht. En zo gebeurt het, hier, op dag twee, dat ik oog in oog sta met een donkerbruine eekhoorn. Zijn oog echter enkele meters boven het mijne. Vanuit een douglasspar staart hij me aan terwijl ik stokstijf blijf staan en uitstraal dat ik geen slechte intenties heb. Het schattige diertje is er niet geheel van overtuigd en terwijl zijn staart naarstig op en neer beweegt in schokjes, alarmeert hij zijn vriend, die ik verderop, hoger in een loofboom zie aankomen. De eekhoorn klimt hogerop en vliegt gracieus naar de volgende boom, dieper het bos in. Zijn vriend daarentegen komt exact naar diezelfde douglasspar en zo kom ik enkele minuten later met een twee eekhoorn in oogcontact. Een rood exempaar deze keer. Ook met witte buik. Het zien van mijn lievelingsdier en wel op zo’n mooie manier, beschouw ik als een aanmoediging van het universum. Ofzoiets. Mijn dag ziet er plots een stuk rooskleuriger uit.

Dag drie begint zonder hoofdpijn, me happy! Voor de zekerheid neem ik toch een halve pijnstiller.  Ik plant me na mijn thee-ritueel op het yogaplatform en tune effe in. Plots is het kristalhelder;
ik moet gewoon KIEZEN.  Dààr zit de key. Ofwel is het niets voor mij. Kan zijn en dan vertrek ik. Ofwel blijf ik en ga ik mee in het programma.  Zonder keuze is er geen wil en zonder wil is er geen commitment mogelijk. Zeker voor een pittig programma. Ok. Ik wou dit doen, dus ik ga dit doen. Ook al is het strikter dan gedacht, ook al ben ik niet zo’n fan van Sahaja én is het is een spiritueel niveau of tien hoger dan het mijne. Ik geef mezelf en Sahaja tot dag 5 een zo eerlijk mogelijke kans en beslis dié avond of ik de rest ook doe. Of niet.

De ochtendmeditatie loopt vlotjes, ik voel me best licht en pas de technieken toe die we geleerd hebben. Wanneer hij na enkele minuten weer naar dat diepere niveau overgaat, is hij me opnieuw kwijt, maar dat maakt minder uit. Het komt wanneer het komt. Ik mediteer met een blinddoek, zodat ik niet te snel afgeleid ben door wat er rondom me gebeurt. Door het etiketje van het topje voor mij, de lelijke tenen naast me en de tattoes van de lekkere tattoo kerel wat verder op. Een wereld van verschil! Bij het kraken van de houten vloer, piep ik niet meer door de spleetjes in mijn ogen om te zien wie zo stil mogelijk naar één van de stoelen aan de zijkant verhuist. It doesn’t matter.  Oordopjes worden ook aangeraden, maar ik vind het best nog fijn om vogels te horen en het geluid van auto’s in de verte. Nog niet klaar om helemaal alleen met mijn gedachten te zijn, nah!

Vandaag is een betere dag. Ik sta me hier en daar nog wel wat extra kleine vrijheden toe, wat het leven meteen een heel pak aangenamer maakt. Honing in de thee, thee voor meditatie, een (halve) pijnstiller wanneer het nodig is, even wegdromen, lekker fantaseren over Mr.Tattoo, …. De eerste dag dat ik de yoga kan meedoen, haleluja. Het voelt vertrouwd, ik voel de joy stromen en mijn lijf is dankbaar met het stretchen en versterken. Zelfs de houdingen die ik in juli nog übersaai vond, zijn in vergelijking met de immobiliteit van het lichaam bij meditatie, paradijselijk. Zeven minuten in een boom staan met mijn armen recht naar omhoog. I got it! Yes! Lichamelijke sensaties. Love them.  Tijdens de namiddagsessie heb ik een inzicht. Uit een ver verleden en al even verre herinnering komt er een stukje van de puzzel naar boven. Het was aan de rand van ons oud Mechels zwembad aan de Vaart, dat toen nog het nieuwe was in vergelijking met het toén oude zwembad dat inmiddels een sjiek hotel is.  Daar vertelde Aitor me over de vipassana techniek die je leert om om te gaan met je gedachten; focussen op de luchtstroom op je bovenlip bij het in- en uitademen.   Dàt is het! Ik mis gewoon de connectie met het lichaam. Mediteren en de grond of de lucht voelen; sure. Je inbeelden dat je een boom bent of dat je op het water drijft en helemaal ontspant; off course. Maar naar dat punt voorbij het fysieke gaan, voorbij de signalen van je lichaam. I just can not.
But hey! It’s ok!
En mijn gedachten gaan verder, want tweeënhalf uur = veel gedachten voor een ongetrainde mind. Het wordt een geslaagde meditatie. Naar mijn normen dan. Ik ben niet in slaap gevallen en heb de zit-tijd nuttig gebruikt om mentaal aan mijn blog te schrijven. Plots rolden de zinnen door mijn hoofd en werden er pareltjes van woordspelingen geboren, samen met de angst om ze kwijt te spelen nog voor ik ze opschrijven kon.  En zo werd de mentale brainstorm een intellectuele strijd tussen de monkey mind op zoek naar nieuwe ingevingen en het lange termijn geheugen om niets kwijt te spelen van die woorddiamanten.

Tegen de avond, begint er iets te knagen. Hoewel ik tevreden was met de meditatie (en vooral met mijn blog in wording), proeft de tevredenheid bitter-zoet.  Dit is niet de bedoeling van mediteren. Intellectueel uitdagen hoort vast niet thuis in het “empty the mind”.  Morgen moet ik écht stoppen met dit blogschrijven en verhalen maken. Ik blaas de kaars uit en krul me op onder het donsdeken.


Met al die thee die door mijn lijf passeert, is het geen uitzondering dat ik ‘s nachts twee of drie keer uit mijn bed klauter om buiten te gaan plassen.  Ik kijk waar de maan staat en gok welk uur het is.  Bij het checken zit ik er niet ver af en het geeft me voldoening meer inzicht te krijgen in de baan van dit prachtige hemellichaam.








Dag vier! Hoofdpijnvrij en ochtendblij.  Wel met een buik zo gezwollen als een kokosnoot. Het niet hebben van mijn dagelijkse koffie-shot in combinatie met het wel erg veel stilzitten resulteert in chronische constipatie.  Het hebben van een beperkt aantal momenten in het schema om deftig naar toilet te gaan, doet er geen goed aan. Na een korte buikmassage (clockwise!), kom ik monter uit mijn bed. Hoewel de dagen wat in elkaar lopen met steeds hetzelfde programma en dezelfde mensen, weet ik instant welke dag het is. Ik tel niet langer in dinsdagen en woensdagen maar in dag X van de tien.  Al een heel stuk voor 7 uur sta ik in de Shiva hall, mijn lichaam te voeden met zonnegroeten én een hoofdstand.
*gong*
Nog even het tweede meditatiekussen onder mijn billen verleggen in de diamanthouding, tijgerbalsem onder mijn neus en tussen mijn wenkbrauwen smeren en de blinddoek fatsoeneren. ** gong ** En we zijn vertrokken. De eerste minuten met begeleiding lopen vlotjes, ademhaling rustig, gedachtenstroom cava’tjes. Na enkele minuten absolute stilte en absolute immobiliteit van het lichaam, gaat mijn geest weer blij en monter aan het mental blog writing. Gezellig en comfortabel, want dat is het voor mij. Maar wanneer je gaat brainstormen, krijg je ook storm. Woordenstorm en bijgevolg onrust. Voor een dag vier mediteerder te zijn, breng ik de storm redelijk vakkundig tot rust en concentreer me op het ademen. Voor even. De geest heeft een afkeer van leegte. De mijne alleszins. Zoveel is duidelijk. Een stemmetje (wat ik later als “ego” zal ontmaskeren) fluistert me in. Ga je dan echt pas na die tien dagen alles opschrijven? Denk je dat je dat zal lukken? Kan je niet beter vanùit de ervaring schrijven? …. Inhalation, exhalation, zeven. Of was het zes? Shit. Opnieuw. Het writers issue ontplooit zich verder: hoe schrijf je over een ervaring, wanneer deze pas compleet is wanneer je niét schrijft?  Schrijven, het artikel, het publiek, het activeren van je domeinnaam, een passende titel en pakkende foto… Veel blijft er op deze manier niet over van internaliseren. Conclusie:  eerst de ervaring. Dan het artikel.

Het ritme zit er al wat meer in, al blijft het programma simpelweg te gevuld voor mij. Ik kom te weten dat heel het programma gebaseerd is op de solitude experience, tijd in eenzaamheid. Komt van ergens ver weg (vergeten van waar) waar je 10, 21 of 49 dagen in een grot bent voor dit internaliseringsproces. Vandaar ook geen spiegels en contact met anderen. Het geen oogcontact maken voelt GOOOOEEEDD!!! Wat helpt het om niét bezig te zijn met anderen, het gevoel dat het echt niet uitmaakt welke kleren je aan hebt of hoe je haar ligt (weet je toch niet, geen spiegels!). IT DOENS’T MATTER


Tijdens mijn middagwandeling ontdek ik hier en daar nog sint-janskruid, hypericum perforatum. Sinds dit jaar zijn we dikke vrienden geworden en maakt mijn hart een sprongetje, telkens wanneer ik het kleine vrolijke plantje met zijn gele bloempjes herken. Enkele weken geleden besefte ik dat de oogst-tijd voorbij is bij het zien van de verdroogde bruine plantjes aan het Mechels Broek, terwijl mijn herfstvoorraad nog niet aangevuld was. De hoogdagen zijn dan ook rond 24 juni, niet zo geheel toevallig de dag van de heilige Jan. Het heeft niet veel nodig om mijn luncbreak uit te laten monden in een verzamelsessie van die gele bloemetjes. Met full focus spot ik de schaarse plantjes en onderscheid ze van andere gele beauty’s. Om de zoveel meter buk ik me en pluk voorzichtig een takje met bloeiende knopjes.  Met mijn neus de hypericum volgend, kom ik aan een stuk waar er ineens massa’s zijn! Whoehoe! Ik kijk naar mijn handen die al uitpuilen van geel-groen goud. I have to come back! Plots luidt de bel. Shit, nog tien minuten tot de meditatie en ik sta hier in een zomerse outfit die alleszins niét meditatieproof is.  In sneltempo neem ik de weg terug tot aan mijn busje, plens ik snel wat water onder mijn oksels, trek een losse broek, topje en sjaaltje aan en wandel zo snel als mijn sandalen me kunnen brengen naar het kasteel.  Nét op tijd om bezweet de Shiva hall op het derde verdiep ogenschijnlijk rustig binnen te schrijden. De ruimte ademt zenheid uit, de drieënveertig matjes zijn bezet door mensen in meditatiehouding. Ik wandel met mijn blik op de grond gericht naar mijn toegekende matje, nummer 17, zet mijn mondmasker af en installeer me -inmiddels vakkundig- in meditatiehouding. Sahaja komt binnen en niet veel later kondigt de gong tweeënhalf uur meditatie aan.  Ik doe mijn best om geen verhalen te maken. Het lukt redelijk.


De lezingen zijn zwaar, het zitten tijdens de lezingen nog zwaarder.  Ik volg de gewoonte van enkele kerels die achteraan in de zaal hun yoga oefenen. Liggen mag niet, maar gelukkig ken ik wel enkele houdingen met als basis liggen op je rug. *hihi*. Bewegen helpt me erg om de sessies als nuttig(er) te bekijken, al moet gezegd worden dat mijn bewondering voor Sahajananda stijgt. Die kerel weet immens veel, is onberispelijk in zijn woordkeuze (heb hem nog geen enkele keer ‘euh’ horen zeggen) en slaagt erin om structuur te houden tussen al zijn quotes uit het hindoeïsme, judaïsme en de soefitraditie. Gaandeweg komen we te weten dat hij tot zijn vijfenveertigste zonder bankrekening, loon of bezit heeft geleefd en dat hij sinds enkele jaren de kuisheidsgelofte heeft afgelegd. Hoe oud deze van oorsprong Roemeense man met ronde buik en kale kop is, valt extreem moeilijk af te lezen. Wijsheid maakt ouder, weinig lachrimpels maakt jonger. Een gemiddelde van vijfenvijftig?  Mijn ogen vallen toe terwijl ik door mijn repertoire ruglighoudingen ben, dus ga ik naar de koeienkophouding; een goede heupopener waarbij ik mijn ogen kan sluiten en -hopelijk- niet omver zal vallen. De laatste drie kwartier mediteren van de dag, zijn er naar gewoonte, te veel aan.  Zoals telkens vraag ik me ook nu af hoe deze Spiritual Master er in slaagt om, na het geven van al die lezingen, zowel ochtend- als avondmens te zijn? Of kan hij datgene waar ik al zoveel jaar van droom? Zittend slapen zònder dat je hoofd naar beneden valt of je mond openzakt. Dat schept toekomstperspectieven!


Dag vijf. Nog eens een goeike. Ik passeer de kruidentuin en neem wat blaadjes van de citroenmelisse en watermunt en enkel paarse bloemetjes bernagie, oranje goudsbloemen om mijn drinkwater op te fleuren.  Mooi op tijd installeer ik me in de houding die tot hiertoe het best voor me werkt: twee meditatiekussens tussen mijn benen, knieën naar voor en onderbenen naar achter geplooid, bekken genoeg gekanteld om mijn rug zonder al te veel moeite rechtop te houden. Tijgerbalsem en blinddoek aan en de komst van Sahaja afwachten tussen de stilzittende medemediteerders.
*gong*
Het mentale blogschrijven is gestopt en de meditatie loopt vlot. Heel vlot. Te vlot.  Hele taferelen spelen zich af onder mijn schedeldak, op mijn huid en in mijn buik. Fantasieën die als scenario kunnen dienen voor een kaskrakende erotische film. Naast mezelf, is Mr. Tattoo de enige andere hoofdrolspeler.  Na vele dagen met hem in mijn directe vizier, kan ik praktisch zijn hele lichaam beschrijven, handig voor in het scenario. De eigenaardige linker pink teen van zijn grote voeten (ik schat maat 44), het anch-teken getatoeëerd iets onder zijn borstbeen, het gouden ringetje in het midden van zijn linkeroor en het kleur rekkertje rond zijn warrige dotje (rood).  De details vallen onder copyright, maar het had allemaal iets te maken met yoga, massage olie en sparrenbomen in Frankrijk.
*gong*
Nu al? Ik voel een gelukzalige grimas op mijn gezicht en hoop extreem hard dat Sahaja geen gedachten kan lezen. Aan zijn gezicht te zien, niet. Dat staat nog even neutraal als altijd.
*gong*

Tijdens de middag wandel ik een heel pak sneller dan wat hier gemiddeld is. Niemand heeft ergens te zijn. Nou ja, behalve ik dan. Eerst diep het bos in voor een ongestoorde siësta en dan langs de brandnetels om hun zaad te eten en oogsten. Met schaar en zakje ga ik op missie, steek de blote voeten wandelende mediteerders ingehouden-gehaast voorbij op mijn wandelschoenen en heb zo nog ongeveer tweeëntwintig minuten voor mijn dutje. Ideaal. Het duurt even voor ik in slaap val maar gewoon hier al liggen voelt hemels. Met die zwaaiende sparren boven me en de zonnestralen die er zacht tussen schijnen. I’m in heaven. Op de terugweg ga ik als een professional te werk met de schaartechniek (betere versie dan de blote handtechniek van vorige dagen), maar nog niet perfect, dat bewijzen de rode brandnetelbulten op mijn vingers. Dat brandnetelzaad ook nog kan prikken, bewijst het verdovende gevoel van mijn tong.

Wonderwel zijn net deze brandnetelervaring meer dan welkom in de namiddag meditatie om mijn aandacht naar iets tastbaars te brengen. Mijn tastbare vrienden. Laat ons eerlijk zijn. Ik ben al blij als ik van emoties naar mijn lichaam kan gaan met mijn aandacht. Voorbij het lichaam, daar zit ik nog niet.  I do it my way now.  Of toch een beetje. Het is moeilijk om geen lichte obsessie voor het aantrekkelijke lichaam van de tattoekerel te krijgen dus leg ik net dààr mijn uitdaging in voor vandaag. Visueel en mentaal afstand doen. Focus op de ademhaling. Niet veel later krijg ik liefdevol een hand op mijn schouder van Valentina, samen met een briefje. Ik was weer in slaap gevallen.  Ik besluit deze avond een avondje vrij te nemen en het bos in te trekken. Deze keer zonder die strikte tijdsbeperking. De ANWB natuurgids mag als stiekeme partner in crime mee en zo leer ik weer bij over koninginnenkruid en vul ik mijn brandnetelzaadvoorraad aan. Ik maak thee van rode klaver, munt en kamille en vind het jammer dat ik niet even online kan opzoeken waarvoor klaver alweer goed was. Maakt niet uit. Voor veel :-)





My Van-cave
Dag zes.  De eerste dag waar ik er in slaag om alle meditaties, yoga oefeningen, eigen practice, lezing en Q&A’s kan bijwonen. Zonder hoofdpijn en met minimaal verzet. Meer nog. Ik ben blij met alle beetjes knowledge die doorsijpelen, met het steeds beter gaan van de meditaties (lees; stilzitten doet minder pijn) en gewoon, van hier te zijn.  Het eten is simpel maar zoooo goed, de vibe die hier hangt brengt rust, de stilte en het niet bezig zijn met anderen, met geld, met plannen, tv-programma’s, autorijden en winkelen… wel ja… Spreekt voor zichzelf.  Het brengt me in veel opzichten terug naar de tijd dat ik in mijn bus leefde. Alleen is het super fijn om op één plaats te zijn. Om de maan ochtend na ochtend te zien afnemen en verschuiven. Om uit verschillende bekende wandelingen te kiezen. Om te weten dat iemand je mist als je niet terug komt. Om het praktische van een douche en toilet in de buurt. Ik geniet ontzettend van mijn busjes-momenten. My van cave.
Alleen jammer van de hele spirituele filosofie waar ik niet in kan meegaan. Wegens te groot ego? Kan zeker zijn. Omdat ik teveel op het fysieke gefocust ben? Ongetwijfeld waar.
Mijn les? Voor ik me engageer, deftig uit te zoeken wat het is / of ik het wil / of ik het kan / of ik er tijd voor heb. Minder verliefd worden op het idee, op de buitenkant, op het verhaal.  Een uitdaging voor deze creatieve generalist, maar wel eentje dat gaat opleveren. Dat de kans tot het volbrengen van projecten aanzienlijk zal toenemen.

Mijn ritme heeft zich aangepast en ook de Q&A maak ik op een bewust niveau mee. De vragen (gesteld op een papiertje) worden steeds specifieker, de ervaringen beschreven steeds diepgaander. Sahaja beantwoordt ze telkens met dezelfde rustige vastberadenheid, laat zich niet vangen in suggesties, moedigt aan waar twijfel is en stuurt bij waar nodig. Korte antwoorden zijn zeker niet zijn specialiteit. Referen naar anekdotes uit het soefisme en taoisme en quotes van Rumi en Mohammed des te meer. Er gaat héél wat knowledge schuil onder de glanzende schedel van deze immer kalme man. De gracie waarmee hij urenlang kan stilzitten is een ander opmerkelijk talent van hem. Wanneer de meditatie beëindigd wordt na de tweede gong, blijft hij onbeweeglijk zitten tot de meesten de ruimte verlaten hebben, om dan met kleine bedachtzame pasjes de Shiva hall langs de mannenuitgang te verlaten. Later ontdek ik dat dit niet is omwille zijn stramme spieren maar dat hij een wandelmeditatie doet. Mijn respect neemt elke dag een beetje toe. Ondanks de oprechte interesse in hetgeen hij aanhaalt als antwoord op de vragen, ben ik vooral dankbaar voor de moment dat mijn Nokia pillampje me naar het busje kan loodsen. De grote beer lacht me vanop zijn vaste plek toe, net zoals mijn vertrouwde nestjesbed. Ik zet nog wat havermout met rozijntjes te week (time management voor morgenvroeg), poets mijn tanden under the moonlight en kruip tevreden mijn nest in, omringd door minstens enkele tientallen krekels die de nacht opvrolijken.

Dag zeven. The only way is up.
Ik ben er wat door! Zelfs met een druk programma dat op me wacht, met mijn speciale middagactiviteiten: douchen en sint-janskruid verzamelen. Dat vergt wat planning, gezien de -voor mij- weinige vrije tijd die er is. Maar de dag loopt vlotjes, ik voel me heel open en ontvankelijk. De dingen die hij zegt komen toe, maar omdat ik ze niet voél, passeren ze al snel. Op een bepaalde manier begin ik er de logica (al is dit woord hier niét op zijn plaats) van in te zien; zijn visie, deze leer, het hangt allemaal best aan elkaar, onderbouwd en bekrachtigd door vele wijze mannen in het verleden die best gekke dingen gedaan hebben. De kracht van heel deze leer zit erin om voorbij het individuele te gaan. Niet tot op niveau van het maatschappelijke, het sociale, maar héél erg ver beyond.  Het gaat over faith, over handelen vanuit de overtuiging dat we allemaal één zijn, met technieken die je voorbij het denken laten gaan, voorbij overtuigingen die iemand ons aanpraat tot wat we zelf voelen op zielsniveau.  Ik besef dat ik hier écht nog niet klaar voor ben. Niet omdat ik niet genoeg mijn best doe, maar omdat ik dààr gewoon (nog) niet ben. Wat houd ik ontzettend van verhalen maken! Ik hoef nog maar een roodborstje te zien verticaal op een boom en er verschijnt een heel verhaal van een bergklimmerroodborstje dat zijn traditionele familie heeft achtergelaten. Zo werkt mijn hoofd. En -I have to say- dat werkt best goed in een wereld waarin we leven, die basiccaly bestààt uit verhalen. Overal waar we kijken, advertenties, …. allemaal verhalen. Of dit daarom ‘goed’ is? Ongetwijfeld niet echt. De gedachte dat we een strak lichaam krijgen door het fitnessabonnement wordt langzaam maar zeker een overtuiging. Dat het drinken van Super Juice je lever reinigt geloven we maar graag (yeah right). Dat rijden met dié auto je ongetwijfeld vrijheid zal brengen (as if). And we do believe. Wat willen we dit alles ook graag geloven, zolang het maar overtuigend gebracht is.
Of wat denk je van deze? We volgen yoga en zijn helemaal in balans :-) Of toch alleszins mee met de tijd.
De vraag is; zijn we niet verleerd om zélf goed te voelen waar onze waarheid ligt?
Ik denk dat ik daar eerst ga in investeren. Mijn eigen kern verstandvastigen, voor ik mijn ego en identiteit overboord gooi.  Al kan het geen kwaad wat minder verhalen te maken, ook over mezelf. Pure intenties en vertrouwen.


Dag 8
Ik ga de vorige dagen na en zie een mooie evolutie; van duidelijk verzet en überkritische geest, naar moving around it door de storymaking van het mentale blogschrijven en fantaseren, naar er gewoon zijn maar er niet veel aan hebben tot vandaag. Vandaag geef ik er mijn eigen draai aan. Consequent vervang ik “cosmic consciousness” door “natuur” en plots gaat het al een pak beter.  Wanneer het gaat over voorbij tijd en ruimte, zielen in het universum en voorbij reïncarnatie, breng ik mijn aandacht naar de mensen in mijn leven die ik graag zie. Wanneer hij begeleidt richting spanda, een trillingsniveau in het hart, voel ik liefde voor het leven. Een gelukzalige glimlach blijft ook op mijn lippen kleven na de meditatie. It is good.

Foodheaving to me today!
Het bordje stelt het eten voor: couscous, hummus, rode bietensla en geraspte worteltjes, tahinisausje, dadelboter, muntdressing, en nog een paar andere specifiekere lekkernijen die ik niet meer onthouden heb en waar ik -duh- geen foto van genomen heb. Mijn smartphone ligt in de koffer even stil te wezen als ikzelf. Met mijn buddha bowl nestel ik me in de uit paletten gemaakte zithoek aan de permacultuurtuin, mijn favoriete plekje rondom het kasteel. Waar komt toch die nood vandaan om foto’s te nemen van recepten en gerechten? Allemaal enkelvoudige hoopvolle acties met goede intenties die meer geheugen innemen, op de gsm en op je onbewuste mentale to-do lijst. Ik neem nog een hap en voel de rust terwijl de rode biet tussen mijn kiezen smaak vrijgeeft en bekijk deze unieke combinatie van smaken als een parel van deze moment. De goudsbloemen in de tuin lachen me toe en ik ontspan.  De natuurgeluiden zijn de aangename kamermuziek dat ik elk overprikkeld oor aanraad… Op de moment dat deze gedachte passeert, wordt ze instant verdreven door Gorki’s hese stem “lieve kleine pirana, lieve kleine pirana…” Damn.

Ik wandel traag -maar nog steeds sneller dan de mensen om mij- doorheen het domein, langs de platanen, onder de eiken en leg met als een zeester op het yogaplatform en laat mijn lichaam de zon opslorpen. Terwijl ik mijn batterij voél opladen, bedenk ik hoe normaal ik dit alles ben gaan vinden. Hoe makkelijk het me afgaat om mensen niet aan te kijken bij het passeren, om niet op te kijken wanneer er iemand zicht twee meter naast me in het gras zet. Hoe comfortabel het voelt om niét bezig te zijn met anderen. Ondanks -of net doordat- ik van nature een onrustig persoon ben, voel ik intens hoeveel deugd mijn systeem heeft van deze peacefull omgeving. Geen mondmaskers (buiten in de Shiva hall en in het restaurant), geen radio of nieuws, geen duizend en één weetjes van mensen die je amper kent. Ik moet écht dringend weg uit het stad en mezelf een simple life plekje vinden. Voor de praktische gedachtenmolen op gang komt, schakel ik over naar een net verzonnen zonvisualisatie. Ik lach eens en voel… yeah… I’m learning :-)

Al is het traag. De namiddagmeditatie was een bijzonder ervaring.  Terwijl ik goed bezig ben met calming the mind, ploft er zomaar een goed idee binnen.
“Heeee!”
Als een brave observator kijk ik naar wat er volgt en oh ja, het zijn best interessante zaken. Wanneer mijn hersenen het gaan overnemen, door meteen een plan te willen opstellen, een naam te verzinnen en een to-do actielijstje te maken, keer ik terug naar het tellen.
“Inhalation-exhalation-één, inhalation-exhalation-twee,...”
Ergens tussen zestien en negentien (niet slecht!) ben ik de tel kwijt en ploft er een ander inzicht binnen.
“Nou!”
Ook hier geef ik het speelruimte totdat het bewuste controlerende denken zich moeit. Inhalation, exhalation,... En zo loopt het eerste deel van de meditatie. Geen honderden gedachten die zich als een slangennest kronkelen naar de oppervlakte van mijn bewustzijn, maar regelmatige invallen, aan een laag tempo.
*gong*
De pauze na 75 minuten breng ik op mijn rug door, als investering in de opkomende rugpijn. Goed voor de rug, minder goed voor de concentratie. Het tweede deel wordt een continu vechten tegen de slaap. Hij wint. Versuft verlost de gong me uit deze comateuze toestand en kondigt de self practice aan.
De avondlezing gaat over de dood en brengt vooral interessante anekdotes uit alle religies en hun populaire ideeën over het hiernamaals. Waar reïncarnatie voor mij nog nét verstandelijk beheersbaar is, hoor ik hier over theorieën die nog een heel pak verder gaan. Ik sluit mijn notitieboek, sluit mijn ogen en laat de Engelse woordenstroom over me heen komen zonder de intentie te hebben alles te willen begrijpen.  Het is de eerste keer in deze retreat dat ik eens niét met mijn pen klaar zit om belangrijke inzichten en mooie quotes neer te pennen. Het was me niet ontgaan dat zeker de helft van de mensen standaard niéts opschrijft en geblinddoekt luistert. Met mijn handen stil in mijn schoot en ogen toe, geef ik de woorden al mijn aandacht en ervaar het verschil. Een eye-opener. Mijn rug geeft al gauw aan dat hij dat stilzitten maar niets vindt, dus ik verplaats me naar mijn matje om het vervolg stretchend te beluisteren.


Dag negen wordt een dankbare dag voor de mooie quotes die hij aanhaalt, ik geniet van Sahaja’s sporadische grapjes en geef opnieuw mijn eigen draai aan de meditaties.  MIjn hoofd is rustig, het wakker blijven valt goed mee, alleen… mijn rug. Damn. Niet zoals die eerste dagen, waarin alles pijn deed door het lange stilzitten, maar een stekende onderrugpijn. Zelfs op een stoel zitten is moeilijk. ‘s Middags neem ik toch maar een halve pijnstiller, een Exedrin waar coffeeïne inzit en die me door de tweeënhalf uur meditatie loodst. Het half uurtje eigen yoga practice gebruik ik dankbaar om alles wat los te maken. Mr Tattoo gooit zichzelf in zijn Ashtanga flow, het meisje achter me doet iets wat kundalini bewegingen moeten zijn, de kerel met hilarisch luide lach is ongegeneerd heel luid aan het puf-ademen, een voor mij onbekende techniek in het yogaleven.  Iedereen weet wel wat te doen, trouw aan zijn of haar eigen stroming. Mooi om te zien. Snel sla ik mijn ogen weer neer en ga verder met mijn eigen flow. Ik kan het niet laten op te merken dat er maar weinig vinyasa flowers zijn precies… oepsie!
Een lekkere venkel soep, bloemkool in de oven met een lekkere (tahini?)saus erbij en quinoa met lijnzaad, aangevuld met een paprikarestje van gisteren sieren mijn bord. Voor ik begin te eten neem ik een moment van dankbaarheid, overloop ik kort de hele keten van mensen die meegeholpen hebben om dit eten op mijn bord te krijgen; planten, verzorgen, oogsten, transporteren, bereiden en opdienen. De zon, het water dat deze groenten gehad hebben om hier nu knapperig in mijn mond te gaan verdwijnen. Nu ik weet dat ik best ‘s middags al een warme pull, kousen en een zaklamp meebreng, heb ik wat meer ademruimte na het avondeten. Chillen aan de permacultuurtuin, de laatste streepjes zon opvangend.
** DO THINGS WITH AWARENESS **
Eén van de dingen die ik meer aandacht wil geven na mijn verblijf hier. Zoals de maaltijden. Makkelijker natuurlijk wanneer je alleen bent, in stilte en zonder boek, maar toch… Het heeft ook veel te maken met je commitment.  Sinds enkele dagen geleden vraag ik kleinere porties; zodat de kans op in slaap vallen tijdens de meditatie afneemt én als oefening in niet gulzig zijn. De kleine porties zijn zeker méér dan genoeg, al is het elke keer even slikken wanneer ik zie dat de andere borden veel meer hebben. Goede mentale oefening.  Don’t take more then you need.
Met mijn ogen toe voel ik de zon wegtrekken en weet ik dat het bijna tijd is om in actie te komen. Tijdens de avond lezing komt het steeds weer neer op faith en believes.  Ik had me voorgenomen om niets meer te skippen, maar het is onmogelijk om de pijn te verbijten. Terwijl ik dit denk, besef ik dat dit natuurlijk weer overdreven is. Natuurlijk is het mogelijk. Het voelt gewoon niet juist. Dat is het. Ik ga even naar buiten om wat te wandelen, en neem daar de beslissing om gewoon lekker vroeg te gaan slapen. Heerlijk om nog eens een avondmomentje aan het busje te hebben; in het licht en zonder de verlammende middaghitte. Zoals ik net beloofde aan mezelf, ga ik niet schrijven, geen schema’tjes maken of sint-jansbloemen verwerken. Ik leg me neer op mijn bed, met een extra paar sokken aan en een theetje bij de hand. Schuifdeur en kofferklep open en doe een bodyscan om mijn spieren tot ontspanning te laten komen. De avond valt in, de schemering komt opzetten en brengt een aangename koelte mee. De krekels zetten hun nachtlied in en voor ik in slaap val, zet ik mijn alarm aan. Het is nog geen negen uur.


Dag tien!!
Uitgerust word ik wakker om 5u51, klaar om deze laatste dag aan te vatten. Een gevoel van fierheid overvalt me. I did it! De ochtendmeditatie gebruik ik om te groepsvibe op te snuiven. Zijn er mensen waar ik graag in contact mee wil komen? Waar ik een aantrek of afkeer voor voel? Niet specifiek. De voorkeuren en afkeuren zijn op oppervlakkigheden gebasseerd besef ik al snel; iemand die teveel zuchtte, irriteert me. Mr Tattoo boeit me. Shallow as f*ck. Ik probeer nog even energetisch te voelen, maar niets specifieks dient zich aan.
“Straighten your back. Relax. Immobility of the body, calmness of the mind. …”
Ik kan Sahaja’s woorden ondertussen blindelings ( :-) ) meezeggen. Maar het helpt. Eens de meditatie op het punt van Cosmic Consciousness komt, ga ik mijn eigen weg. Uit mijn mouw schud ik een Gold & Green meditatie: ik visualiseer een gouden stroom vanuit de hemel en een groene stroom vanuit de aarde. Heel op het gemak, met zoveel mogelijk details. Tijd genoeg!  En laat deze twee stromen in een draaikolk samenstromen ter hoogte van mijn hart; Gold & Green.  Mijn persoonlijke symbool voor goed gegrond zijn en toch verbonden zijn met het spirituele. Voor de eerste keer meen ik te voelen dat mijn hart iets meer open is. Of… zoals het zich net aandiende in mijn hoofd; een piepklein babyvarenplantje dat zijn kopje net uit de aarde steekt, klaar om te groeien.  Helemaal omschrijven hoe dit voelde, zal voor een andere keer zijn.  Enkele belangrijke inzichten dienden zich nog aan, te persoonlijk om hier neer te pennen. Geen lifechanging experiences hier voor mij, maar desalniettemin voelt deze laatste meditatie wel als een mooie afsluit van deze hele ervaring.

Het laatste ontbijt proeft net iets beter, de laatste lezing klinkt net iets interessanter en het stretchen gaat makkelijker. De magie van die laatste keren. Love it. Ik neem bij al deze dingen al afscheid. Het is ‘s avonds, tijdens de Sharing Circle, dat het helemaal rond voelt.  Ontzettend fijn om ieder zijn stem te horen, zijn gezicht eens deftig te kunnen bekijken, glimlachen te zien verschijnen  en de ervaringen te vernemen. Zelf vond ik het best moeilijk om -tussen al deze piek ervaringen- af te komen met dat het mijn ding niet is. Maar wou ik niet wat puurder zijn?

“I came here the first time in July and fell immediatly in love with this place, the vibe, the forest. So I said to myself I’ll come back as soon as possible, so here I am! I have to admit, I was not well prepared at all. I struggled a lot the first days, resulting in heavy headaches and the promise to myself just to hold on till day 5, to see if it is really not ment for me. But I’m still here. It goes step by step, but for me, it were more tiny babysteps, but that’s fine too. I let go and since then, it went better, though I did not have any lifechanging experience, nor a very deep meditation. I enjoyed it a lot, I will come back for sure, but probably not for the meditation :-) “


Na het horen van alle verhalen, was ik simpelweg te kapot om sociaal te gaan zitten doen (en te verlegen om iets tegen Mr Tatoo te zeggen). De laatste nacht onder de vertrouwde sterrenhemel lacht me toe.  “Verscheu-eur mij...” en samen met Gorki val ik in slaap.



Tijdens het cruisen door het Bourgondische binnenland van Frankrijk, vervullen de heuvels met druiven en bossen die me met blijheid. Ik kan zeggen dat het me iets gebracht heeft. Een zekere zachtheid en dankbaarheid, groter dan voorheen is duidelijk voelbaar. Met plots in tranen te barsten bij het zien van een koe die een downward facing dog doet in de wei, wéét ik wel zeker dat het me iets gebracht heeft. Slechts een deel kan ik in woorden uitleggen, slechts een deel is rationeel merkbaar. Ik ben er echter van overtuigd dat de belangrijkste verschillen zich onzichtbaar voltrekken in de komende tijd. Misschien subtiel merkbaar, misschien ook niet.  Dat ze er zijn, daar twijfel ik niet aan. Faith.







*Nadi Sodhana: techniek met wisselende neusgatademhaling, om de zon- en maankant in balans te brengen. Lange uitleg vind je hier http://www.mojoyoga.be/nadhi-sodhana.html

* Calming the Mind : Oefening die je in het begin van de meditatie kan doen, om de geest te kalmeren en daarna naar het hart te gaan. Denk mentaal mee: inhalation - exhalation - één. Inhalation - exhalation - twee. …. tot 7. Dan terug opnieuw maar van 1 tot 14. Dan terug opnieuw, van 1 tot 21. Ben je de tel kwijt (was het vier of vijf? Of was het tot 14 of tot 21?), dan begin je terug bij je basis van 1 tot 7. Adem traag. De bedoeling is niet om tot veel te tellen, wel om de gedachten te houden bij het tellen. Dus ook bij twijfel of het vier of vijf was, ga je terug naar het begin.

* it doesn’t matter : mijn nieuwe mantra. Helpt ontzettend goed om te stoppen met verhalen maken.
vb Hé! De wc-bril staat omhoog bij de vrouwen? Is er toch een man langs ‘onze’ kant van de shiva hal gekomen? Of heeft iemand van onze groep moeten overgeven? Of zwanger? ….






maandag 14 september 2020

Bad Yogi met conge


Vaag. Vager. Vaagst.
Het Mechelse perron is nog niet goed en wel verdwenen in de achteruitkijkspiegel die de trein naar Brussel-Midi van 9.07 niet heeft, of ik ben alweer aan het schrijven. Niet-fysiek-schrijven meerbepaald. Mentaal formuleren er zich zinnen, waarvan ik hoop dat ik ze zal onthouden zonder het verdwijnen van de scherpe spitsvondigheden bij gebrek aan lange geheugencapaciteit. Het is zaterdag, niet enkel Vlaamse feestdag én mijn halfjaarlijkse verjaardag (Negenendertigeneenhalf. Joepie!), maar ook de dag dat mijn vakantie begint. Zuurverdiend zou wat overdreven zijn, desalniettemin komt ze zeer goed gelegen. Doesn’t it always? De zintuigen staan scherp en dan vloeien de woorden uit mijn denkbeeldige pen. Dat de pen er niet echt is, ligt aan mezelf. Bij het pakken van mijn overdreven volle rugzak (het is slechts één week waarvan ik 80% in legging ga doorbrengen), vergat ik de belangrijkste tool van een schrijver. Zijn pen. Dat het geen imaginair azerty-toetsenbord is dat zich onder mijn poezelige handen bevindt, is volledig te wijten, euhm te danken aan mijn lief, die beter dan ikzelf een grens kan trekken tussen werk-ontspanning en me met lichte aandrang suggereerde om mijn laptop eens thuis te laten. Say what!? Dat zal al geleden zijn van in 2009, het tijdperk van de internet-cafés in Azië. Slik. Ok. Slik. Laptop blijft thuis. Het is vakantie, right?
Al gaat het in dit scenario wel degelijk over een twijfelgeval; op yogaweek gaan voor een yogadocente is nooit enkel vakantie of zelfs maar ontspanning. Ik durf zelfs te stellen; een yogavakantie is zelden énkel voor zichzelf. Onbewust zal het werkpaard in mij de mooi geformuleerde zinnen opslaan en de spirituele verdieping omzetten naar potentieel lesmateriaal. Grenzen zijn in mijn leven hoedanook vager dan een vagebond, al gaan we het daar nu niet over hebben. Het heeft iets te maken met de tweede chakra. Maar euhm ja, daar gingen we het niet over hebben (zie je wel, die grenzen… vaag, vager, vaagst).

Next topic. Of nee, het vorige.

Net met verlof en de woorden rolden als strobalen op de lege akkers -mocht er een ontzettend sterke wind staan-. Ze zoeven voorbij wanneer ik het Franse binnenland doorkruis met een gemiddelde snelheid van 275 kilometer per uur. Tijdens het zoeven aan deze impressionante snelheid kwam er met even impressionante helderheid de volgende zin binnengestormd.
“Stap uit de routine en voel je vrij.”
Nog nét wist ik te voorkomen om mijn inzicht te verkondigen tegen mijn buurvrouw, in een spontane aanval van prediken. Niet dat het iets zou uitmaken, daar had de fancy hoofdtelefoon voor gezorgd. Maar ik hield me in. De mensen rondom me zien er niet uit alsof ze openstaan voor het delen van spontane inzichten. Dat we in klasse 1 zitten, heeft er vast ook iets mee te maken. De mensen gedragen zich toch een tikkeltje deftiger dan in de klasse waarin ik me meestal bevind. Een klasse hoger en 81 euro minder op mijn rekening. De luxe en de prijs die je betaalt wanneer je een late en impulsieve beslisser bent.
“Ik moet dit vaker doen.” Ik denk het wel vaker. Vorige week nog, toen ik me in de mangroves waande tijdens een kanotocht door de Hollandse Biesbosch, vlak voor dat ik mijn latente zwanenfobie ontdekte. Op mijn leeftijd nog! Tsjonge tsjonge, wat gaat er nog boven komen komende jaren. Never too old to surprise myself.
*grijns*
En nu ik erover denk, waren dat ook exact de woorden die als mantra passeerden het weekend ervoor, tijdens een miniroadtrip door West-Vlaanderen in mijn vertrouwden Volkswagen busje. Al vijf jaren prijkt het aan mijn zijde als trouwe deelgenoot in verschillende avonturen. Deze keer mocht de bumper dienst doen als steun tijdens mijn nachtelijke bosplas in Drongengoedbos, terwijl de halve maan sierlijk doorheen de oude beuken straalde en ik dacht “ik moet dit vaker doen.”


I am a Vinyasa Woman
En nu ben ik alweer onderweg naar een onbekende plek, voor een yogaweek. De tweede keer dat ik zoiets doe en de tweede keer dat ik onvoorbereid in een yogastroming terecht kom, die niet alleen ver af staat van de mijne, maar een tegenhanger is van waar ik zelf voor zou kiezen. Ook deze keer vertrouwde ik me blindelings op het advies van een vriendin en liet ik de voorbereidende research achterwege. Vier jaar terug ging het om Ashtanga Yoga in het Portugese Vale de Moses. Dezelfde serie houdingen in dezelfde volgorde, geen muziek. En nu deze Hridaya Yoga. Statische houdingen, minutenlang! Eerst langs links, dan een lange awareness fase. Dan langs rechts, opnieuw gevolgd door enkele minuten awareness. Aan inventiviteit is er hier nog niemand gestorven. Een heel spirituele en meditatieve aanpak.
Voor de niet yogalovers, even een korte schets van mijn yogaliefde; vinyasa, met een vleugje Angeliqueness. Verrassende wendingen in het yogaverhaal, wisselende thema’s, een flow die zolang duurt dat je amper weet hoe we begonnen zijn. Als teacher komt het neer op veel denken en hoofd bij de les houden. Als yogi betekent het loslaten, volgen en go with the flow.


Bad Yogi
Tijdens de zevende minuut in een vooroverbuiging, vraag ik me af hoe de Mojo Yogi hier mee om zouden gaan. Plots zo’n statisch ding in onze flow. Ik lach eens bij de gedachte, tussen het weerstand ervaren door. De herhalingen ergeren me, al is het vooral mijn eigen gebrek aan geduld waar ik half-gek van word. Deze yogavorm is zo a-typisch mij, dat het weer iets typisch mij is; ergens terecht komen waar ik nooit zelf voor zou kiezen. Lot? Karma? Dat laat ik in het midden. Alleszins interessant om mijn oogkleppen weer wat te verwijden.
“Deepen your inner stillness.”
Hoor ik de yogimaster met een wel heel neutrale stem zeggen. Zijn haar strak in een hoog knotje en zijn outfit wit als een engelengewaad, gewassen met dreft. Of sodakristallen en azijn, lekker milieuvriendelijk, zoals alle producten op dit domein.
Inner stillness? Denk ik terwijl ik ondertussen verder mijn blog mentaal-schrijf.
*bad yogi*


Stillness of the mind
Nog nooit heb ik zoveel minuten gestààn. De awareness fase was zowel nieuw als boeiend voor me. Het zit nu eenmaal niet in mijn aard om stil te staan en de subtiele sensaties in mezelf waar te nemen. Of erbuiten. Subtiele smaakpatronen gaan aan mij voorbij terwijl ik amper het verschil proef tussen wortel en zoete aardappel. Acht minuten sta ik met mijn armen recht naar omhoog mijn vierde chakra te voeden. Talasana. Barbaars in zijn eenvoud. Op een spartaanse manier effectief. Geen afleiding, meer aandacht. “The immobility of the body for the stilness of the mind.” Klinkt goed, moet ik onthouden. Wacht eens, zei hij nu echt ‘treepose’? Kan dat wel? Dit is toch de ‘berghouding’. Wat zou deze dan zijn? Ohja… Stillness of the mind.
Het sanskriet vliegt me om de oren. Ik droom er ‘s nachts nog van. In mijn droom verschijnen mijn Mechelse maatjes, allen met een tekstballonnetje boven hun hoofd, gevuld met de mooie tekens van deze oud Indische taal. Zelfs midden in mijn droom, besef ik al dat er iets niet klopt. Maar hey, in dromen mag en kan alles, en zo droom ik lekker door. Tijdens dag 4 leerde ik dat dit Lucid Dreaming is tijdens de evening lecture over Yoga Nidra, ook wel slaap yoga genoemd. Voor diegene die me kennen lijkt dit wel Angelique-hemel; mijn twee meest favoriete sporten gecombineerd tot een tijdbesparende activiteit.


Maar tijdens deze dag 1 komen al de Sanskriet begrippen binnen als een aanrollende donder wanneer je in een visserssloep een eind van de kust bent. Beangstigend, overweldigend, niet welkom. Kaya Sthairyam, sahasrara, satya, shirshasana, sarvangasana. De dictionary die de Gift Shop me aanbiedt voor 12 euro, stilt mijn eerste rationele honger. Mijn zeurende priemende hoofdpijn word er helaas niet beter op. Verslaafd zijn aan je dagelijkse caffeïneshot eist zijn tol wanneer je belandt op een rook-, alcohol-, koffie- en suikervrije plek. De kwaaltjes dankzij het gebrek aan koffie en suiker, worden aangepakt met extra dutjes en een halve pijnstiller, stiekem weggeslikt tussen de zeven minuten vooroverbuigen en de drie minuten navoelen in. Niet dat het wat uitmaakt want elke practice wordt hier met de ogen toe gedaan en oordeel bestaat hier niet. Of toch niet aan de buitenkant. De yogi’s mind zijn voorlopig nog niet te ontdekken terein voor mij.


Dag 2.
Na het mediteren eet ik mijn overnight oats met veel dankbaarheid op. Ochtendzonnestralen stelend op het binnenplein van het Longeval kasteel. Nog tot 10 uur is er ‘mauna’ op het hele domein. Noble silence, waarbij we eender welke vorm van communicatie met elkaar vermijden. Hoogstmerkwaardig geniet ik, als wandelend woordenproducerend organisme, hier mateloos van. Het geeft immense rust om beleefdheidstoestanden als ‘goed geslapen?’ en ‘interessante meditatie gehad?’ te vermijden en wel op een gemakkelijke, respectvolle manier. Even niet nadenken welke empatische vragen aan de orde zijn, maar gezellig egocentrisch in mijn eigen gedachtenflow en bewuste ervaring blijven. Love it!


De hatha practice start met enkele momenten van awareness. Seriously?
“Drop the attention from the head into the heart.” Goed idee.
Na dezelfde opwarming als gisteren, volgen de statiosche houdingen. Opnieuw staat conditionering me in de weg. Ik hoor het woord ‘treepose’ en sta klaar om mijn gewicht op 1 been te brengen, balancerend op het yogaplatform met uitzicht op de douglassparren aan de overkant van de vallei. Armen gaan synchroon de lucht in, de 32 voeten van de yogi rondom me blijven echter stabiel op de houten vloer van het zwevende bosyogaplatform. Mijn razendsnelle hersenen stellen bij en bij het rollen van mijn ogen, besef ik dat de treepose de berghouding is. De Hridaya berghouding blijkt mijn vertrouwde ‘downwardfacing dog’ te zijn. Zo kom ik twee houdingen en achttien minuten later te weten.
Die boomhouding (of berg, whatever), laat ik mooi voor wat het is en ik wandel met awareness (lees: op mijn duizendste gemak) naar Le Chateaux. Wanneer ik uitgeplast en met aandacht het stukje door het bos terug wandel, zie ik de 32 armen nog steeds in de lucht en evenveel voeten nog altijd op de grond. Lange boom. Zeker enkel minuut-ringen erbij. *gniffel* De boom van gisteren voel ik nog steeds in mijn schouders. Dat belooft voor de rest van de week.


Na de eerste dagen van openbaarvervoer stress, onzekerheid in een nieuwe groep en afkicken van koffie en suiker, voel ik me als een vis in het water. De setting is subliem, de mensen zijn hartverwarmend en de drie maaltijden simpel maar goed. Wonderwel zijn het vooral de strikte dagstructuur en het mediteren die me rust brengen.
Hoewel het uur mediteren het enige vrijblijvende onderdeel van het verder drukke programma is, sta ik elke dag om 6u30 op het yogaplatform. Teruggrijpend naar mijn vertrouwde draken-vinyasa-flow verdrijf ik de slaap uit mijn ledematen. Opgewarmd installeer ik me daarna ingeduffeld met sjaals en dekens op mijn meditatie kussen. Topjes van duim, middenvinger en ringvinger flink samen, wijsvinger richting duimwortel naar binnen geplooid en pink fier rechtopstaand. De Hridmudra, “the gesture of the heart”. Zei ik al dat het hier bij Hridaya yoga draait om het openen van het hart, meer leven zonder oordeel, in unity en vanuit… jawel, liefde?







Drieduizend,tweeduizendnegenhonderdnegenennegentig, tweeduizendnegenhonderdachtennegentig,...
De meditatie start telkens met drie gongs, die je de tijd geven nog even extra goed te gaan zitten en zo in immobiliteitsmodus te komen. Met enkele zorgvuldig uitgekozen kortzinnen worden onze gedachten naar het hier en nu versluisd, meerbepaald naar het hartcenter. Een tiental minuten later komt de minimalistische verbale begeleiding tot een einde met de steeds terugkerende vraag tijdens deze yogaweek: “Who am I?”. Nog een vijftigtal minuten zijn we alleen met onze gedachten. Deze gaan automatisch richting logica; het alfabet achterstevoren opzeggen, de maaltafels en vierkantswortels. Nog een drieduizend seconden. Rationele opvulling als surrogaatmeditatie. Iets dat ik doorheen mijn negenendertigeneenhalfjarig leven wel vaker doe wanneer ik tijd in overvloed heb en niet veel fysieks kan doen; de véle dode momenten op het toilet als overijvige kuisvrouw bij Technopolis, vergaderingen met veel lucht en weinig inhoud tijdens mijn carrière als account manager, hoogst onkwalitatieve busritten van een etmaal lang in Nepal,... Wanneer ik erover denk -en ja, dat doe ik dus wel degelijk tijdens het mediteren- is mijn leven een aaneenschakeling van momenten van wachten en tijd doden, afgewisseld met op zoek gaan naar spanning en avontuur. Quasi onmiddellijk verwerken mijn hersenen dit inzicht tot een taartdiagram, waarbij slechts een klein spietje voorbehouden is voor ‘the in between state of mind; die waar ik mental peace heb. Voor ik dit verder ga mentaaluitpluizen, laat ik de gedachte varen als een motorboot op het meer. Zeilbootgewijs breng ik mijn aandacht opnieuw bij dat zo interessante ‘hier en nu’. Even lukt het me weliswaar om niet al te veel verschillende gedachten te hebben of geen te grote sprongen te maken. Immobility of the body, stillness of the mind, herinner ik mezelf aan de mantra die me hier door gaat helpen. Mijn rechterbeen is het punt van pijnlijk slapen en moeizaam bewegen gepasseerd. De klomp spieren en botten lijkt onder plaatselijke narcose te zijn. Beweging sturen vanuit mijn zenuwcentrum lukt gelukkig nog, alleen komen de synapsen niet toe en krijg ik met de beste wil van de wereld geen halve millimeter beweging in de hoop vlees. Immoblility of the body…. Ik moet gewoon beter doorbijten. Goed voor dat doorzettingsvermogen! Of… moet ik ingrijpen nu mijn been een eigen - en dan nog wel extreem passief- leven begint te leven? Beelden van een knappe dokter die me meelevend aankijkt met zijn grote hondstrouwe kijkers overspoelen mijn verder lege -yeah right- geest. Vanonder zijn borstelige wenkbrauwen deelt hij me met sterk frans accent mee: “I am verry sorry Miss Mass. If you didn’t wait that long, we could have saved your legg.” Mijn hang naar drama verdrijft het laatste restje peace of mind. Tussen de ik schat achtentwintig muisstilzittende bevroren yogi, neem ik zo stil als mogelijk mijn been vast en leg het als een extern voorwerp een beetje verder. Pas nadat ik mijn rechterbil in de lucht laat zweven, voel ik de doorbloeding terug op gang komen.

Zo. Ongelooflijk.Dankbaar.

Na nog ontelbaar veel gedachten en een paar keer stiekem te verzetten, klinkt de verlossing van de eerste gong. “Another last minute.” De les van vandaag leert me dat ‘in stilte zitten’, niét gelijk saat aan ‘stil zitten’ en dat dit nog mijlenver af kan staan van ‘mediteren’. It’s gone be a long way. Gelukkig heb ik nog een hele week om uit te vinden in hoeverre mijn monkey mind zich laat temmen.