Stel je even voor:
Een wolf vangt een schaap en in plaats van het op te eten en
dan voldaan, met een dikke buik en zonder zich zorgen te maken over de
toekomst, te rusten, zou de mens-wolf piekeren of hij hierna nog wel een schaap
gaat tegenkomen. Dus hij laat zijn schaapje aan de kant liggen en vangt voor de
zekerheid nog ééntje. En nog ééntje en daar loopt nog één, kan hij evengoed ook
even vangen, je weet maar nooit… Is hij heel de dag druk in de weer met
schaapjes vangen, het gaat ook elke keer beter dus waarom nu stoppen? Tot het
plots donker is en hij misselijk is van de honger. Hij gaat naar zijn eerste
schaapje dat ondertussen koud geworden is, eet ervan, zonder te genieten want
daar is hij te moe voor. Jammer, want lekker eten was in de eerste plaats toch
de beloning van het jagen, het doel van het schaapje dood te maken. De wolf telt zijn schapen, kijkt rond en
staat fier bij zijn berg dode schapen. Plots overvalt de wolf een vreemd nieuw
gevoel, een pijnlijk gevoel aan zijn maag. Is het stress omdat er nog een berg
schapen opgegeten moet worden? Ach nee, het zal wel komen door het eten van een
koud schaap… En plots nog zo’n vreemd gevoel, doet wat denken aan angst, angst
om kwijt te raken waar hij zoveel moeite voor gedaan heeft. De wolf legt zich
na het eten van 3,5 schapen met een heel dikke opgezwollen buik neer en gaat
een rusteloze nacht tegemoet, met levendige dromen van buur-wolven die zijn
schapen willen stelen…
En dat terwijl de wolf zo’n gelukkig leven had, weliswaar met af en toe wat hongerige momenten, maar ook met het vertrouwen dat hij daarna wel zijn buik kan rondeten met veel smaak.
En dat terwijl de wolf zo’n gelukkig leven had, weliswaar met af en toe wat hongerige momenten, maar ook met het vertrouwen dat hij daarna wel zijn buik kan rondeten met veel smaak.
Waarom leven wij zo erg als mens-wolven, of als hamsters,
met ons huis vol waardevolle dingen? Omdat we ze allemaal nodig hebben? Kans is
klein. Een mens heeft echt geen 33 boeken en 9 broeken nodig. Omdat het ons
gelukkig maakt? Kans is klein. Zijn we écht gelukkiger omdat we 6 verschillende
soorten servietten hebben en 3 verschillende setjes wijnglazen? En dat terwijl
we onszelf die reis elk jaar opnieuw ontzeggen, zelfs met het 23voudige van de
reiskosten op onze rekening, omdat het dit jaar toch even moeilijk is. Maar waar wachten we dan op? Tot als ons
leven perfect is en we niet op enkele duizenden euros moeten zien? Kans is
klein dat dit fenomeen zich plotsklaps aandient.
Daarom: laten we vandaag onszelf toestaan om te genieten, om gelukkig te zijn in ons imperfecte leven.
Daarom: laten we vandaag onszelf toestaan om te genieten, om gelukkig te zijn in ons imperfecte leven.