zaterdag 26 april 2014

New Moon, New Me?

Nieuwe maan!  Om terug te worden wie je bent, te blijven wie je was, te zijn wie je wordt of jezelf opnieuw uit te vinden.

Nieuwe maan, symbool voor een nieuwe start, vanaf nul op te bouwen, de krachten toe te laten nemen, richting volle maan, toppunt van onze kracht!  Veel krachten zijn in drievoud, om meteen de meest bekende als voorbeeld aan te halen: de heilige Drievuldigheid (zie Bijbel voor meer info). Maar ook bij de Indische Ayurveda ‘leer van het leven’ heb je drie types (Pitta, Kapha en Vata), de Hindoes hebben Brahma, de schepper, Vishnu de onderhouder en Shiva, de transformerdende. En daar komt het vaak op neer: krachten die elkaar aanvullen en/of versterken, maar kort samen te vatten tot: neutraal, positief en negatief. Zo simpel zou het kunnen zijn of zouden we het kunnen zien.  Water is neutraal, colalight breekt onze eigen energie af terwijl een vers fruitsapje opbouwend werkt. Nieuw jaar, nieuwe maan, opbouwend starten? Niets dat zoveel energie geeft als jezelf omringen met positieve mensen die meerwaarde aan ons leven geven, die zorgen voor onze vitamine ACE en de rest van het arsenaal vitaminen en mineralen. Vrolijke gedachten die onze wortels en onze zilvervliesrijst zijn.  

Heerlijk zo'n nieuwe maan,  zoals laatst die krachtige nieuwe maan op 1 januari;
het gevoel dat je gewoon opnieuw kan beginnen, vanaf nul, alsof het leven plots een onbeschreven blad is.  Pjieeuuwww reset knop in jezelf ontdekken!  Zalig! Om dan te ontdekken dat het in de realiteit slechts bij het reset-gevoél blijft, omdat het leven niet is als een film waar je gewoon take 48 kan overdoen om een nog nét iets betere take 49 als voorlopig definitief te nemen. Het leven is een toneelstuk. En wel één zonder generale repetitie. In het beste geval denk je eerst en doe je het dan. Daar komt onvermijdelijk bij kijken dat je af en toe op je gezicht gaat, dat je het publiek teleurstelt. Het publiek dat bewust kiest om naar het toneel te gaan en niet naar de film. Het publiek dat kiest voor puurheid boven special effects. Misschien ook wel het publiek dat stiekem geniet van de kans dat de acteur op zijn bek gaat. Het zal zijn zoals het is. Je kan iets in je hoofd hebben, maar de kans is groot dat het anders uitdraait. Dat de acteur in het midden van het stuk beslist (beseft?) dat dit het toch niet is. “sorry mensen, goh, ik besef dat ik echt niet thuis hoor in zo’n dramatisch stuk. Dooei.” Of nog beter: de gevoelig geachte acteur die zich overgeeft in een romantisch stuk om dan te verdwijnen en te verschijnen in het toneelstuk next door als een masochistisch  ‘IK heb de touwtjes in eigen handen hahahahaaaa’ karakter en daar overtuigend in te schitteren. 

Je bent hoe je bent. Maar wat als je niet altijd bent hoe je bent? Wat als je heen en weer gegooid wordt tussen allerlei emoties? Tussen fierheid op jezelf en schaamte om jezelf.  Misschien zelfs niet eens schaamte om wat je ‘fout’ gedaan hebt, maar zelfs schaamte om je succes? Want verdien je dat wel echt? Of beter: is het wel je eigen verdienste? Komt het niet door omstandigheden dat je project tot succes geleid heeft?
Wel, misschien een goede reden om te stoppen verantwoordelijkheid van je af te duwen. Verantwoordelijkheid voor je eigen succes. Ja, het komt door de beslissingen die je genomen hebt, door de energie die je erin gestoken hebt en ja, ook door het toeval en dat tikkeltje geluk, net zoals bij iedereen. Dus wees verdorie fier op wat je bereikt hebt! En laat dit gevoel je sterken om ook verantwoordelijkheid te nemen voor de dingen waar je minder trots op bent. Je hebt op een te zalig in hogere sferen verkerend feestje gekust met de persoon die op die moment je rots in de woelige nieuwe branding was? Tja, niet fijn om te horen voor jouw elke-dag-rots-in-de-branding natuurlijk. Maar dan moet die rots zelf maar beslissen of hij rots genoeg is om om te kunnen met de tijdelijke rots die ondertussen al niet veel meer is dan een kei, die zich laat meevoeren door de branding, tussen de andere keien, in de hoop zelf ooit een elke-dag-rots-in-de-branding te worden.

Nu, 4 manen verder dan de magische nieuwe nieuwjaarsmaan, is het duidelijk dat een nieuw jaar (of een nieuwe maan) niet ingezet kan worden als een onbeschreven blad. Al neemt dit niet weg dat elke nieuwe maan, elke nieuwe dag of zelfs elke nieuwe moment, de moment kan zijn om met een hernieuwde fierheid in het leven te staan. Fier op de successen maar ook op de schaduwkantjes die je vanuit nature liever verborgen zou houden. Fier zijn op het totaalpakket. Zo fier dat je alles wat je doet of zegt, evengoed letterlijk van de daken zou durven en kunnen schreeuwen. Omdat het leven geen repetitie is, maar het toneelstuk zelf, met acteurs die van hun tekst afwijken, die foutjes maken of zelfs gewoon in het midden van het stuk veranderen van rol. Allemaal ok, zolang je het maar met opgeheven hoofd doet!


 

donderdag 17 april 2014

What is home anyway

Zolang het niet voor eeuwig en altijd is,  volgen mijn mind en body en zonder tegenspartelen. Op den buiten wonen, ver weg van de betonnen jungle, mijn vriendjes en sociale-netwerk-site koffiebar Kaffee-ine. No problemo. In tegendeel: ik wil, net omdàt er een vervaldatum opstaat, er ook 189% van genieten en zeg al mijn sociale afspraken, koffiekletsen, etentjes, brunchen en lunchen af. Enkel het hoogstnoodzakelijke, zijnde mijn yogalessen geven, zijn een reden om me terug in bewoonde wereld te begeven. Tijd voor mezelf, tijd om gewoon te zijn.  Weliswaar in een totaal andere wereld dan die ik ken.

De volledige 270° die ik vanuit deze plek kan zien, wordt beheerst door heel erg veel wit, enkel af en toe onderbroken door enkele zwarte strakke meubelstukken en hier en daar opgefrist met een gifgroen weldoordacht accessoire, vermoedelijk om het geheel wat te voorzien van enige warmte. Schril contrast met mijn kamer waar je in een Oosterse kleurenexplosie terechtkomt.
Af en toe gaan mijn wenkbrauwen de hoogte in bij het zien van zoveel structuur en organisatietalent: opgerolde handdoeken per kleur, gelabelde thee en alfabetisch kruidenbakje.

Na het even bewustzijn van deze verschillen, ga ik volledig op in het hier-zijn.  Verrast worden door de vroege zonnestralen die hun weg vinden door de hoge berken, wat meteen het het vroege wakker gemiauwd worden door Gust meer dan goed maakt.  Schrijven in het groen, blotevoetenochtenddauwwandelingen, sterrenkijken in de stille aanwezigheid met Gust.  Het ontdekken van een stapel magazines (helaas, vooral culinaire),  genieten van een tas intense senseo koffie die lekkerder smaakt dan de ‘altijd 1€’ koffiepadges van Hema. Of komt het door de vele energie die gestoken heb om de melk op te warmen op het ingewikkelde fornuis? Hoe dan ook: genieten van al deze nieuwe indrukken, van de nieuwe geuren, geluiden en smaken. Een beetje je zintuigen opnieuw uitvinden, hetgeen ik vooral link aan reizen so far.  Niet zo verbazend dat ik me hier goed voel, dat ik opnieuw meer het gevoel heb dat ik écht leef. De vereisten van leven zijn dan ook je zintuigen gebruiken, toch? En voor mij creëert een andere omgeving zintuigverscherping en het gevoel intenser te leven.

Net zoals bij het reizen, zorgen kleine dingetjes ervoor dat ik me hier thuis voel. Ik heb dan ook uitzonderlijk weinig nodig om me ergens thuis te voelen. In dat opzicht ben ik wat zoals ooievaarsbek (als in ‘plant’ en dus niet zoals in ‘lichaamsdeel van trekvogel’).  Een stevige eik met diepe wortels die de tuin overheerst, moet je niet zomaar even uitdoen en verplaatsen, terwijl je een plantje zoals ooievaarsbek amper kan aanraken of de wortels komen los, waardoor het door dieren, wind en mensen heel gemakkelijk met wortel en al ergens anders terecht komt. Toen ik dit ontdekte, overviel me even een ‘wat een zielig plantje’-gevoel, samen met gedachten zoals ‘waarom maakt de natuur dit plantje zo broos?’. Niet heel veel later kwam het antwoord al naar boven. Het is een supermobiel overleef plantje want waar het ook terecht komt, zet het zijn kleine worteltjes vast in de aarde en groeit daar gewoon lekker verder. Mijn kleine worteltjes in dit huis zijn mijn yogamatje, mijn boeken en boekjes die overal rondslingeren en nog wat kleine prullen (waaronder mij nieuwste aanwinst en huidig experiment slash uitdaging slash hobby-in-wording?: vietnamese harp) en ondertussen groei ik lekker verder.

Heerlijk besef toch? Gelukkig dat er zowel eiken zijn die met hun stabiliteit de vogels van een stevig anker als rustplek kunnen voorzien en gelukkig dat de ooievaarsbek er is als voer voor de paarden en zich zo makkelijk overal thuis voelt.

Met momenten dwalen mijn gedachten toch heel eventjes af naar het leven in mijn stedelijke territorium. Zoals net toen ik met een hier ontdekte Deflo in de zonnige zetel zit (ik heb de zetel naar de andere kant van de ruimte verschoven zodat de leukste zon van de dag, de ochtendzon mijn klein gelukmomentje kan versterken door mijn sproetenkopje te beschijnen) en ik in een flits kom tot het besef van hoe makkelijk je alles met de fiets kan doen in de stad;  geen gedoe met tientallen veel te dure parkeerticketjes, rusteloze (soms tientallen) minuten van parkeerplek zoeken. Of toen ik gisterenavond samen met Gust in het gras naar de sterren lag te zien. Ook toen dwaalden mijn gedachten even af naar hoe mijn avond er in de stad zou uitgezien hebben en dan mis ik héél even mijn sociale contacten en activiteiten. Je antwoordt niet zo makkelijk ‘ok, eentje dan’ wanneer een vriend je uitnodigt om ‘eventjes’ mee op café te gaan. Niemand springt zomaar binnen om een theetje te drinken wanneer je in een doodlopende straat met werken in een dorp woont en nog niet eens onder de kerktoren.

 
Ondanks de korte flitsen van wat in de buurt kan komen van heimwee (of is het niet meer dan even vergelijken?), heb ik zo ontzettend genoten van deze week nog-niet-eens-onder-de-kerktoren (al kan ik hem wel zien als ik helemaal vanachter in de tuin naast het minihuisje dat ooit een paardenstal geweest moet zijn, sta). Besef ik dat tijd voor mezelf me met momenten meer oplevert dan random social time. Dat momenten van zonder klok leven en enkel eten wanneer je honger hebt, goed aanvoelen.

Al moet ik toegeven dat ik tegelijkertijd best wel blij ben met de terugkeer naar de stad, inclusief de easy-access tot sociaal zijn. De handige opberg/organiseertips, de winnaar van de 4 wasverzachters en nieuwe lievelinsgthee neem ik gewoon mee en introduceer ik in mijn warm, rommelig en kleurrijk thuisnest.

vrijdag 11 april 2014

Ongehechtheid vs baksteen in de maag

Eens je beseft dat alles tijdelijk is en bezitten een illusie, verschijnen er tal van mogelijkheden. Een eigen huis kopen is voor een alleenstaande zelfstandige yogalesgeefster quasi onmogelijk dus waarom deze ambitie koesteren? Plan B reikt tot en met Z, zolang je de A even aan de kant zet, even buitenspel zet.

Waar ik rond deze tijd vorige week in een zalig zen-appartementje aan de Mechelse Vaart (korte benaming voor een plekje in Mechelen aan de Leuvense Vaart) aan het genieten was van een kerktoren in de tuin, zit ik anno deze moment in een grootste open wilde tuin op het platteland, een 8 km van mijn administratieve woonplaats. Deze week is het zoeken in de nieuwbouwkeuken naar de look, is het keer op keer verschieten wanneer het licht in de gang automatisch aanschiet en is het genieten van de eksters, bosduiven en vele vele kool- en andere mezen die me gezelschap houden. De theoretische reden (aanleiding) van mijn aanwezigheid in deze gerenoveerde jaren ’70 villa, is Gust, de rosse kater (rosse katten zijn altijd katers heb ik begrepen en tot hiertoe gaan mijn steekproeven hier 100% mee akkoord), die niet op kattenhotel wil. Mensen gaan ervan uit dat je als samenhuister wel eens graag de tv voor jezelf wil en zien dit als één van de redenen waarom ik steeds opensta om te gaan housesitten. Klinkt dan ook aannemelijk, al is dit verre van de hoofdreden aangezien ik zelden tv kijk en ik elke ochtend van 6 tot 9 de tv helemaal voor mij alleen heb als enige ochtendmens te huize Lauwens-Maas.

De latente functie van mijn verblijf is echter een pak moeilijker aan ‘de mensen’ uit te leggen en al helemaal niet in één zin: ik train mezelf in onthechting.

 

Onthechting, een term uit het boeddhisme, een term die vaak in de yogafilosofie terugkomt. Kort door de bocht genomen is dit niet gehecht zijn en het makkelijkst is om je te onthechten op materieel gebied. Het niet erg vinden dat je auto geblutst is, het is uiteindelijk de bedoeling dat deze wagen je van A naar B brengt, niet dat hij in de boekjes komt of een schoonheidswedstrijd wint. En eens je dit zo bekijkt, geeft het je zoveel gemoedsrust in de plaats. Geen 5 jaar lang ultravoorzichtig omgaan met en zuinig zijn op je wagen wat blutsen of schrammen betreft. Maar de auto, inclusief enkele blutsen en schrammen, na zoveel jaar voor een iets kleiner bedrag verkopen, met in ruil al die jaren van zorgeloosheid.

Door geen huis te kopen, maar als een moderne nomade open te staan voor alternatieve manieren om je gelukkig te voelen op een bepaalde plaats, verrijk je je leven op een heel andere manier.  

Door te housesitten, heb ik de capaciteit in mezelf ontwikkeld om los te komen van de fixatie om zelf iets te bezitten en eerder het leven te bekijken als een aaneenschakeling van momenten. Het maakt me gelukkig om deze week in een zalig sjiek huis, dat weliswaar niet het mijne is, door te brengen. Het hoeft ook niet het mijne te zijn om me er goed te voelen, ik hoef het niet te bezitten.

‘Willen hebben’ is voor mij niet nodig. Ik ben al heel erg blij als ik het kan gebruiken of lenen of bekijken of… op deze moment. Hoe meer je bezit, hoe meer je met een angst en andere minder leuke emoties door het leven gaat om het kwijt te spelen.  Dure auto? Extra verzekering om je te beschermen bij diefstal.  Fantastische partner? Angst (en jaloezie?) want je wil hem niet kwijt.  Het huis van je dromen? Angst om zonder werk te vallen en je lening niet af te kunnen betalen.  Vakantiehuis in Spanje?  ‘Verplichting’ om elke vakantie naar daar te gaan.

 

Investeren in ‘zekerheid’ brengt best emotionele bagage met zich mee.  Ik ben mezelf net aan het oefenen in zo weinig mogelijk emotionele bagage. The less you own, the less that owns you.  Werken voor jezelf en dus zelf bepalen hoeveel ik mijn tijd waard vind en waar ik mijn tijd aan wil verkopen. Want dat is wat we doen uiteindelijk: 8 uur per dag verkopen we voor een bepaald bedrag, ook wel ‘maandelijks loon’ genoemd. Conditionering door beloning.  Moeilijk af te meten hoeveel het jou waard is om 4 extra uren te hebben of een halve dag vrij te nemen, onbetaald. Hoeveel ‘verlies’ je ermee? Wat win je ermee?  Hoe gehecht ben je aan jou tijd? Om zo terug te keren naar ‘onthechting’.


Ik ben niet gehecht aan mijn auto. Heb al enkele keren ‘mogen’ leren dat vrienden niet noodzakelijk tot het bittere einde in je leven blijven en ook dat is ok. Kan me maar moeilijk helemaal hechten aan een partner. Zou het hoogstens jammer vinden mochten mijn kleren plotseling allemaal weg zijn. Waar ik het wel moeilijk mee heb, is om me niet te hechten aan mooie momenten.  Om los te komen van zo’n momenten die eeuwig zouden mogen duren.

Vorige maand  nog een goede oefening tijdens de laatste dagen van mijn 4wekentrip in Indonesië. Blij zijn met de fantastische tijd die ik er heb mogen meemaken in plaats van plannen te bedenken of het op de één of andere manier toch niet mogelijk is om langer te blijven. De yogalessen zouden enkele dagen na mijn terugkomst starten, dus redelijk onmogelijk. Maar toch... Vanaf er een opening in mogelijkheden is, is het hek van de dam en gaan de radartjes in mijn hersenen aan het werk en komen zo tot soms vreemde hersenkronkels.  ‘Misschien moet ik iets creatiever zijn in een oplossing vinden om mijn Indonesie free-time te verlengen... Als mijn door koraal kapotgemaakte voet terug ontsteekt, kan ik onmogelijk yoga geven en kan ik beter hier nog een maandje rusten en recupereren…’ Ja, zo werkt mijn geest dus op momenten dat ik het moeilijk heb afscheid van momenten te nemen.
Of vorige week, waar ik tijdens zonsondergang (zijn ze elke keer zo mooi?) in de armen van de meest fantastische kerel wil blijven genieten, de ene mental picture na de andere nemend, niet willen bewegen ook al is de zon al onder en staan alle haartjes op mijn armen helemaal rechtop omdat het duidelijk nog geen zomer is.  Radartjes slagen weer aan het werk om een manier te vinden om deze moment zo lang mogelijk te rekken, terwijl ik best wel slim genoeg ben om te beseffen dat ik ook hier weer het onderspit zal delven, ongeacht mijn creativiteit…
Zucht.

 
Materiele en emotionele onthechting. Niet simpel. 
Hoe doe je dit? Leren loslaten, beseffen dat niets permanent is.
Je partner loslaten in plaats van te controleren. Je auto af en toe een bluts te laten oplopen in plaats van hem te ‘sparen’ en vaak veilig in de garage te houden.  


Zoals in- en uitademen. Het zou wat zijn mochten we ons vastklampen aan elke ademhaling alsof het de laatste is.


Wat je hierbij kan helpen? Vertrouwen hebben.
Vertrouwen dat er nieuwe mooie momenten komen, vertrouwen dat als je bij het reizen een toffe plek achter je laat, er gauw weer een andere heerlijke plek zich aandient. Vertrouwen dat die fantastische partner bij je blijft zolang je goed samen past.  Vertrouwen dat ook al heb je een writersblock als schrijver, zich vroeg of laat nieuwe ideeën zullen aanreiken.

Vertrouwen dat er na een kort rustmomentje meteen na je uitademing écht wel een nieuwe inademing start.

 

Momenteel ga ik gewoon genieten van mijn verblijf-met-beperkte-houdbaarheidsdatum in ‘mijn nieuw huis’, van het gezelschap van de luie Gust, van de vele nieuwe theetjes in de kast,  heerlijk ruikende badschuim, de zachte handdoeken met precies wel heel goede wasverzachter en de andere magazines die ik hier en daar zie liggen.  Dat is de truc: loslaten wat je al kent en vol verwondering genieten van de nieuwe dingen die zich aandienen in je leven en er de voordelen van inzien.  Je thuis een beetje te voelen alsof je op reis bent. Vol vertrouwen. 
 
Tot zover dag 1 in het nieuwe huis. Benieuwd hoe het volgende week zal zijn bij het afscheid... [to be continued]