Eens je beseft dat alles tijdelijk is en bezitten een
illusie, verschijnen er tal van mogelijkheden. Een eigen huis kopen is voor een
alleenstaande zelfstandige yogalesgeefster quasi onmogelijk dus waarom deze
ambitie koesteren? Plan B reikt tot en met Z, zolang je de A even aan de kant
zet, even buitenspel zet.
Waar ik rond deze tijd vorige week in een zalig zen-appartementje aan de
Mechelse Vaart (korte benaming voor een plekje in Mechelen aan de Leuvense
Vaart) aan het genieten was van een kerktoren in de tuin, zit ik anno deze
moment in een grootste open wilde tuin op het platteland, een 8 km van mijn
administratieve woonplaats. Deze week is het zoeken in de nieuwbouwkeuken naar
de look, is het keer op keer verschieten wanneer het licht in de gang automatisch
aanschiet en is het genieten van de eksters, bosduiven en vele vele kool- en
andere mezen die me gezelschap houden. De theoretische reden (aanleiding) van
mijn aanwezigheid in deze gerenoveerde jaren ’70 villa, is Gust, de rosse kater
(rosse katten zijn altijd katers heb ik begrepen en tot hiertoe gaan mijn
steekproeven hier 100% mee akkoord), die niet op kattenhotel wil. Mensen gaan
ervan uit dat je als samenhuister wel eens graag de tv voor jezelf wil en zien
dit als één van de redenen waarom ik steeds opensta om te gaan housesitten.
Klinkt dan ook aannemelijk, al is dit verre van de hoofdreden aangezien ik
zelden tv kijk en ik elke ochtend van 6 tot 9 de tv helemaal voor mij alleen
heb als enige ochtendmens te huize Lauwens-Maas.
De latente functie van mijn verblijf is echter een pak
moeilijker aan ‘de mensen’ uit te leggen en al helemaal niet in één zin: ik
train mezelf in onthechting.
Onthechting, een term uit het boeddhisme, een term die vaak in de yogafilosofie terugkomt. Kort door de bocht
genomen is dit niet gehecht zijn en het makkelijkst is om je te onthechten op
materieel gebied. Het niet erg vinden dat je auto geblutst is, het is
uiteindelijk de bedoeling dat deze wagen je van A naar B brengt, niet dat hij
in de boekjes komt of een schoonheidswedstrijd wint. En eens je dit zo bekijkt,
geeft het je zoveel gemoedsrust in de plaats. Geen 5 jaar lang ultravoorzichtig
omgaan met en zuinig zijn op je wagen wat blutsen of schrammen betreft. Maar de
auto, inclusief enkele blutsen en schrammen, na zoveel jaar voor een iets
kleiner bedrag verkopen, met in ruil al die jaren van zorgeloosheid.
Door geen huis te kopen, maar als een moderne nomade open te
staan voor alternatieve manieren om je gelukkig te voelen op een bepaalde
plaats, verrijk je je leven op een heel andere manier.
Door te housesitten, heb ik de capaciteit in mezelf
ontwikkeld om los te komen van de fixatie om zelf iets te bezitten en eerder
het leven te bekijken als een aaneenschakeling van momenten. Het maakt me
gelukkig om deze week in een zalig sjiek huis, dat weliswaar niet het mijne is,
door te brengen. Het hoeft ook niet het mijne te zijn om me er goed te voelen,
ik hoef het niet te bezitten.
‘Willen hebben’ is voor mij niet nodig. Ik ben al heel erg
blij als ik het kan gebruiken of lenen of bekijken of… op deze moment. Hoe meer
je bezit, hoe meer je met een angst en andere minder leuke emoties door het
leven gaat om het kwijt te spelen. Dure
auto? Extra verzekering om je te beschermen bij diefstal. Fantastische partner? Angst (en jaloezie?) want
je wil hem niet kwijt. Het huis van je
dromen? Angst om zonder werk te vallen en je lening niet af te kunnen
betalen. Vakantiehuis in Spanje? ‘Verplichting’ om elke vakantie naar daar te
gaan.
Investeren in ‘zekerheid’ brengt best emotionele bagage met
zich mee. Ik ben mezelf net aan het
oefenen in zo weinig mogelijk emotionele bagage. The less you own, the less
that owns you. Werken voor jezelf en dus
zelf bepalen hoeveel ik mijn tijd waard vind en waar ik mijn tijd aan wil
verkopen. Want dat is wat we doen uiteindelijk: 8 uur per dag verkopen we voor
een bepaald bedrag, ook wel ‘maandelijks loon’ genoemd. Conditionering door
beloning. Moeilijk af te meten hoeveel
het jou waard is om 4 extra uren te hebben of een halve dag vrij te nemen,
onbetaald. Hoeveel ‘verlies’ je ermee? Wat win je ermee? Hoe gehecht ben je aan jou tijd? Om zo terug
te keren naar ‘onthechting’.
Ik ben niet gehecht aan mijn auto. Heb al enkele keren ‘mogen’ leren dat
vrienden niet noodzakelijk tot het bittere einde in je leven blijven en ook dat
is ok. Kan me maar moeilijk helemaal hechten aan een partner. Zou het hoogstens
jammer vinden mochten mijn kleren plotseling allemaal weg zijn. Waar ik het wel
moeilijk mee heb, is om me niet te hechten aan mooie momenten. Om los te komen van zo’n momenten die eeuwig
zouden mogen duren.
Vorige maand nog een
goede oefening tijdens de laatste dagen van mijn 4wekentrip in Indonesië. Blij
zijn met de fantastische tijd die ik er heb mogen meemaken in plaats van
plannen te bedenken of het op de één of andere manier toch niet mogelijk is om
langer te blijven. De yogalessen zouden enkele dagen na mijn terugkomst
starten, dus redelijk onmogelijk. Maar toch... Vanaf er een opening in
mogelijkheden is, is het hek van de dam en gaan de radartjes in mijn hersenen
aan het werk en komen zo tot soms vreemde hersenkronkels. ‘Misschien moet ik iets creatiever zijn in een
oplossing vinden om mijn Indonesie free-time te verlengen... Als mijn door
koraal kapotgemaakte voet terug ontsteekt, kan ik onmogelijk yoga geven en kan
ik beter hier nog een maandje rusten en recupereren…’ Ja, zo werkt mijn geest
dus op momenten dat ik het moeilijk heb afscheid van momenten te nemen.
Of vorige week, waar ik tijdens zonsondergang (zijn ze elke keer zo mooi?) in
de armen van de meest fantastische kerel wil blijven genieten, de ene mental
picture na de andere nemend, niet willen bewegen ook al is de zon al onder en
staan alle haartjes op mijn armen helemaal rechtop omdat het duidelijk nog geen
zomer is. Radartjes slagen weer aan het
werk om een manier te vinden om deze moment zo lang mogelijk te rekken, terwijl
ik best wel slim genoeg ben om te beseffen dat ik ook hier weer het onderspit
zal delven, ongeacht mijn creativiteit…
Zucht.
Materiele en emotionele onthechting. Niet simpel.
Hoe doe je dit? Leren loslaten, beseffen dat niets permanent is.
Je partner loslaten in plaats van te controleren. Je auto af en toe een bluts
te laten oplopen in plaats van hem te ‘sparen’ en vaak veilig in de garage te
houden.
Zoals in- en uitademen. Het zou wat zijn mochten we ons
vastklampen aan elke ademhaling alsof het de laatste is.
Wat je hierbij kan helpen? Vertrouwen
hebben.
Vertrouwen dat er nieuwe mooie momenten komen, vertrouwen dat als je bij het
reizen een toffe plek achter je laat, er gauw weer een andere heerlijke plek
zich aandient. Vertrouwen dat die fantastische partner bij je blijft zolang je
goed samen past. Vertrouwen dat ook al
heb je een writersblock als schrijver, zich vroeg of laat nieuwe ideeën zullen
aanreiken.
Vertrouwen dat er na een kort rustmomentje meteen na je
uitademing écht wel een nieuwe inademing start.
Momenteel ga ik gewoon genieten van mijn
verblijf-met-beperkte-houdbaarheidsdatum in ‘mijn nieuw huis’, van het
gezelschap van de luie Gust, van de vele nieuwe theetjes in de kast, heerlijk ruikende badschuim, de zachte
handdoeken met precies wel heel goede wasverzachter en de andere magazines die
ik hier en daar zie liggen. Dat is de
truc: loslaten wat je al kent en vol verwondering genieten van de nieuwe dingen
die zich aandienen in je leven en er de voordelen van inzien. Je thuis een beetje te voelen alsof je op
reis bent. Vol vertrouwen.
Tot zover dag 1 in het nieuwe huis. Benieuwd hoe het volgende week zal zijn bij het afscheid... [to be continued]