Being inspiring, being inspired

If you don’t step out of the rat race once in a while, you stay trapped. 

Is this a problem? Only if it is a problem. For you J

For me it helped to be away from my day-to-day life, waking up, having my nice moriningrituals, 

the coffeetalks with my friends, walking the neighbours dog, teaching yoga and looking forward to my fresh sheets in the end of the day.

Being here, in the mountains with fresh air, it helped to re-activate my dreams, to dare to ask myself the question: what is missing in my life? From day to day, everything is fine, but when you look from a distance, you create the possiblilty for yourself to see things in a new perspective. Is it the fresh air? Is it because you litteraly live with your heads in the clouds? I don’t know for sure.
What I do know, is that being here, feeding the babysheep abandonned from his mother, slowing to down to the Pyrineeën’s pace, keeping the fire of the house burning, helped me to lit the fire inside myself again.
And sometimes, the only thing you/your dreams need, is the sparkle and some oxygen and then you have plenty of time enjoying your own fire.

The funny thing is that I was not in search for all of this, but –whithout ‘knowing’ in the brain- I was in need of this. The ratio is so much slower then the body. Important lesson: the body knows it better than you, listen to it.

Thanx Marion and Bart,
for the opportunity to lit my fire.

Again.

And by myself.

PRICELESS!

Becoming richer by doing…less

Helaas kan deze titel voor de meesten onder het woord ‘misleidend’ kunnen vallen, aangezien we er geen enkele euro rijker aan gaan worden. Een leugen zou ik deze eyecatcher dan ook weer niet noemen, aangezien je wel degelijk rijker wordt van minder te doen,  al blijft je eurobalans statusquo; hoe minder je doet, hoe rijker je wordt, aan indrukken…

Rijden in een C quinze rammelbakske zonder spiegels, volgeladen met hooi zodat ik er nog maar net bijgeraak en me voel als een korreltje rijst in een potje zout, zorgt voor een 15minuten durende rit van sensaties en mooie vieuws, terwijl ik opdringerige chauffeurs achter me laat, door ze voor te laten.
Buiten zitten in de wei en genieten van de moment waarop de lammetjes ontdekken dat ze met vier poten tegelijk van de grond kunnen springen en dit zoveel mogelijk aan elkaar willen tonen. Het was lang geleden dat ik hardop in mijn eentje heb zitten lachen. Een LOL in real als het ware, om het even te vertalen naar de digitale wereld die hier minder aanwezig is. Dubbelpunt hoofdletter d...
Met een thee’tje de zon zien ondergaan achter de besneeuwde bergtoppen terwijl mijn lichaam letterlijk de temperatuur voélt afnemen tot kippevelmoment. 

En als extra kado’tje, gratis en voor niets geschonken door de natuur, als beloning voor het tijd nemen en het niets doen: voor het eerst een boomkruiper kunnen zien (ik neem aan dat het er ééntje was, want hoe dat kleine vogeltje bomen kon bekruipen, kunnen het er niet veel).

Maar ergens zijn we dat verleerd, tijd nemen.
Tijd nemen om een klapke met de buurman te doen en datgene waar je mee bezig was, even te laten voor wat het was. Want eerlijk is eerlijk; we zijn ALTIJD met iets bezig, dus wachten op de moment om een klapke met iemand te doen, net op het moment dat je allebei met niets bezig bent, is zoiets als alleen willen zijn in India; to good to be true/never gonna happen…

Altijd staat er wel iets op het vuur, moeten we de kinderen van school gaan halen, verwachten we telefoontje,… maar als we héél eerlijk zijn, is het misschien omdat we het nut niet zien in tijd investeren in een buur. Een buur die, anders dan hier, waar de mensen van generatie op generatie in hetzelfde gehucht blijven wonen, meestal een tijdelijke buur is.  Een beetje zoals mijn baas het vanzelfsprekend vond en ervan uitging dat ik in mijn 6 weken opzeg niets méér dan het minumum zou uitsteken, terwijl ik, in alle eerlijkheid, net alles mooi afgerond wou achterlaten.

Dat is net zo mooi: de dingen die je doet, doen met de intentie ze goed te doen, zo goed als op die moment mogelijk is. Net zoals je je best doet voor de persoon waarmee je samen bent, zolang je ermee samen bent, ongeacht of dat degene is waar je de rest van je dagen mee zal slijten of niet.

Dit zou in de yogafilosofie neerkomen op ongehechtheid: ongehecht zijn aan het resultaat. Dingen doen om ze te doen,  op de best mogelijke manier, los van het resultaat. Een houding uitvoeren zonder met je gedachten bij de volgende te zijn, zonder je krachten te sparen voor de volgende hoge naar lage naar zwevende plankhouding, zonder te vergelijken met de buurvrouw, maar gewoon, met je beste wil en kunnen op die moment. 

En dat is iets wat ik deze week, ver weg van de bewoonde wereld zoals wij die kennen, geleerd heb: na het strugglen met loskoppelen van mn productieve onderbewuste, kunnen zijn.  Merken dat wanneer ik het woordje ‘mindfull’ koppel aan het traag afwassen, blootvoets door het gras slenteren, foto’s van de lucht nemen, dàn gaat het. Gek toch?!?

Maar de beloning is er dus tòch: niets doen mààkt je rijker! Haleluja!

Ps: lees later meer over mijn nieuwe hm hm productieve functie die ik bedacht heb door het niets doen: Creative Meditation Develop Manager J

Creation comes when you learn to let go!