Waarom cocktails thee'tjes worden en citytrippers richting kluizenaars evolueren...

21 september. Herfstequinox. Dagen die al nét iets minder lang duren dan de nachten. Het draaien van het wiel des levens. Het vallen van de bladeren en -vooral- het effect hiervan op onszelf, op de mens, die niet kan ontsnappen aan de tandwieltjes van het rad. Waarom onze extraverte ik zich aan het transformeren is in de kluizenaarsversie van zichzelf. Inderdaad. Herfst.

Zet je even neer. Zonder thee’tje, zonder boekje, zonder muziekje en al die ‘zonders’ mag je aanvullen met extra aandacht, extra adem en extra zijn. Just Be.

Want ook hier beschrijft –zoals zo vaak het geval is- de Engelse taal het nét ietsje accurater; dat wij, menselijke wezens, human BE-ings zijn,

geen human DO-ings,
geen human THINK-ings.

Just Be.

Moeilijk genoeg, niet?
En toch.
Toch voelt het fijn om te verstillen. Om te vertragen.
Om het ritme van je hart trager te voelen worden.
Om de opeenvolging van je Monkey Mind gedachten te vertragen.
Om -jawel- je ademhaling tot rust te voelen komen.


En dit niet geheel (helemaal?) toevallig samengaand met het toenemende kleurenpalet van de bladeren die aan de bomen hangen of al een stapje verder in de onvermijdelijke cirkel des levens zijn; op de grond verspreid liggen.

Ook wij zitten in deze cirkel verweven. Ondanks dat er op het werk evenveel gepresteerd dient te worden dan enkele maanden geleden, wanneer de zon nog een stukje hoger stond en de dagen heel wat langer leken te duren, voélen wij, human be-ings, dat we meer nood hebben aan verstillen en vertragen.

Aan naar binnen keren, tot bij onszelf te komen.


Gedaan met terrasjes en cocktails. Denk dekentje en thee’tjes.
Minder expantiele acties naar Tarifa of Stockholm, maar naar onze gezellige living of de sauna.
Minder daadkracht, actie en mensen, méér reflectie, rust en …onszelf.


Als we heel eventjes stoppen met hollen en tja… doen doen doen,
dan voélen we toch wel redelijk duidelijk dat gas minderen net datgene is wat we nodig hebben. Misschien niet per se wat we willen, maar dat is een ander verhaal
(you don’t need all the things you want – you don’t want all the things you need)


Reflectie.
Iets weggelegd voor filosofen van enkele eeuwen geleden?
Een vaag begrip uit de fotografie-wereld?
Of iets waarvan we instinctief weten dat het ons goed zou doen, maar waar we zelden tijd voor maken?


Reflectie.

Even in overschouwing nemen wat er zoal gebeurd is de laatste maanden. Welke veranderingen vonden er plaats in ons leven? Welke nieuwe mensen, zaken en activiteiten hebben ons leven rijker gemaakt afgelopen maanden?

En – belangrijker – wat willen we hiervan meenemen naar de komende maanden? Of zelfs extra toevoegen? Of… achterlaten?

Misschien was die promotie waar we al jaren van aan het dromen waren, toch niet zo’n fantastische zet? Misschien willen wel helemaal niet de volgende 2 jaar nog bezig zijn met bloemschikken, ondanks ons enthousiasme van vorig schooljaar. Misschien voelde die heerlijke plek in Scandinavie zoooo natuurlijk goed, dat dit opniéuw onze bestemming voor deze winter kan worden? Misschien is die plotse intense vriendschap met de buurvrouw ondertussen een beetje té intens geworden?


Inderdaad, een inventaris maken.

Wat willen we van al deze dingen méér in ons leven? Wat hebben we nodig? En welke dingen willen we het liefst van al niét meer in ons leven? Wat maakt er ons ongelukkig of wat voelt er niet goed aan?


Take your time.

YOUR time.

“Take” (als in: actie, werkwoord. Het komt niet vanzelf)


Keer je aandacht naar binnen. Het is belangrijk. Méér nog. Het is onze natuur. Net zoals de bladeren niet anders kunnen dan verkleuren, zal ons lichaam (én onze geest) niet anders kunnen dan vertragen.

Hoe meer we ons ertegen verzetten, hoe minder energie we overhouden.

Go with the Flow.

Wandering ** full of Wonder(ing)

Full of Wonder

Be-wondering, Ver-wondering,

Wondering around, Wandering in my mind.

Every Single Day. And Night.

52 dagen, elk met wel 24 uur, bòòrdevol gevuld met dagdagelijkse SUPERbelangrijke activiteiten: slapen, eten en drinken, ademen en… afvalstoffen teruggeven aan de planeet.  Gelukkig was er hiernaast nog méér dan genoeg tijd over voor andere nog heel belangrijke –weliswaar minder prioriteire- zaken, zoals zwemmen (douchen), praten, vogel-spotten, lachen, strechen, ogen-sluiten-en-luisteren, wolkenobservaties, zwijgen, siesta’s, ogen-sluiten-en-ruiken, horizonscanning,…  En zelfs (soms) nog tijd over voor totaal onbelangrijke zaken waaronder epileren, facebook checken, lijstjes maken, afwas, nadenken over later, ramen kuisen en reclamefolders doornemen.

En zo vullen de dagen zich met belangrijke en minder belangrijke dingen. Soms vullen de dagen zich met beelden, belevenissen, indrukken of geuren die later als piekervaring geklasseerd worden in ons brein, afdeling ‘herinneringen’, maar meestal geraken los dios heeeeeel geleidelijk aan gevuld met zachte golven van schoonheid, gewoonheid, leegheid, volgheid, gekheid, normaalheid en andere heiden.

Net zoals de zomer ook dit jaar zonder uitzondering gevolgd zal worden door de herfst,  vinden de dagen hier een zeker ritme, een zekerheid in de dagen die aan elkaar geregen worden door onzekerheden.  Hoe zal de dag lopen, waar ga je slapen, wie ga je ontmoeten, zit er nog een kans tot douchen in of wordt het een dag van riviertje-baden of vochtige doekjes wassen?  In deze mist van onzekerheden, brengt het min of meer terugkerende ritme van de dag een zekere rust.

Wakker worden van de geluiden rondom je, tenminste als de zonnewarmte je niet voor is, of het enthousiasme om de dag te beginnen. Één van deze drie maakt je gegarandeerd wakker tussen 6 en 9, die zekerheid heb je dan wél weer in je nomadenbestaan.  

Na het mini ochtendritueeltje van Good Morning Tea maken (Spice Bazaar – Gent), even strechen, genieten van de geuren en kleuren die de ochtend tot de ochtend maken  en een “wandelingetje-met-wc-papier”, zoals we onze toiletbezoekjes gedoopt hebben, om volgende conversaties te vermijden:
“ik ga even … euh wandelen”.
“Oh leuk, even schoenen aandoen en ik ga mee.”
“Euhm ja, nee, eigenlijk moet ik naar het wc”

Vele uren en nog meer kilometers rijden rijden rijden door het uitgestrekte  dorre Midden Spanje, leegtes waar de henna-rode gronden je doen verwonderen over de diepheid die een kleur kan hebben, waar de quasi oneindige rijen olijfbomen je verbeelding tarten over de weg die deze olijven zullen afleggen tot ze bijvoorbeeld als aperitiefhapje op een marrokaans schoteltje belanden (La Boya restaurant – Mechelen). Leegtes die minder leeg worden door de tientallen plantages schattige lage wijnranken, die bijvoorbeeld Tomolloso tot een interessante wijn-stad maken.

Terwijl de kilometer’s wegtikken op mijn teller, terwijl de landschappen elke paar honderd kilometers weer helemaal anders zijn, geniet ik van de mooie horizon, die niet te bereiken lijkt, ongeacht hoe lang ik doorrijd.

En als laatste terugkerende ritueelonderdeel is er nog het zoeken van een slaapplek, liefst op een plaatsje waar alle miljoen biljoen miljard sterretjes van ons noordelijk halfrond zichtbaar zijn. Inderdaad! Soms mogen je eisen hoog liggen J

En dit alles op een belachelijk niet productieve manier. HEERLIJK

* Een koffie’tje maken duurt heerlijk lang; water halen uit het riviertje, vuurtje aansteken, Bialetti klaarmaken , op zacht vuurtje laten doorkoken terwijl het busje zich met heerlijke koffiegeuren vult, beetje melk, beetje suiker: enjoying coffee with a vieuw!

* S ochtends een wandelingetje, op zoek naar een goed plas-plekje (eentje mét vieuw, ook hier liggen de eisen hoog); kan héél erg lang duren, zeker omdat dit ook de moment is om bloemetjes te plukken, een babbeltje aan te knopen met een local, andere busjes te bewonderen,… Meestal zelfs onverantwoord lang!

* Je wassen duurt nog onverantwoorder langer!  Riviertje/meertje zoeken, Ecovert bij de hand, in het water, uit het water, in het water, uit het water,… opdrogen… en er toch nog eens terug inspringen. Gewoon. Omdat het kan. (en omdat het zooooo ongelooflijk warm is!)

Soms denk ik wel eens aan de dingen die ik hier ‘mis’. Of denk te missen. Maar al quasi meteen worden deze gedachten van gemis (idd, niet het gemis zelf, want dat is er niet), gevolgd door het besef van waarom ik dénk dat ik misschien iets mis:
Neem nu bijvoorbeeld parfum. Kan ik soms ineens denken; “he, mijn parfum, die heb ik al heel lang niet meer gezien, die heb ik gemist. “ Om dan meteen te beseffen dat ik die helemaal niet mis. Waarom zou ik ook? Ik heb verse lavendel geplukt  en in zakjes verspreid in het busje liggen/hangen, dus dat is helemaal lavendelfris, ik ruik zelf lekker naar zonnecreme of naar zelfgemaakte lavendelolie en soms zelfs naar verse lavendel-rozemarijn, die ik hier bijna tijdens elke Morning Plas Wandeling tegenkom, een handjevol van pluk en me zo wat insmeer (lavendel schijnt goed te zijn tegen muggen. Helaas zijn de muggen die ik hier ontmoet heb wél lavendelaanhangers…)

Of Muziek (mijn oortjes en mijn gsm): een flauw afkooksel van de mooie natuurgeluiden rondom je. Heerlijk ook om te merken dat je gehoor terug wat uitdaging krijgt door subtielere geluiden te kunnen spotten., zoals het verderspringen op de grond van de Vlaamse Gaai Baby’tjes, het klapwieken van een paar libellenvleugels of de koeienbellen enkele bergen verderop.

Mijn verzorgingsproductjes: nope, niet meer nodig. Geen dure cremes voor een goede doorbloeding, daar zorgen de koude rivierwatertjes wel voor. Geen maskertjes voor mijn haar, dat is helemaal blij na een zwemmetje in het mineraalrijke meer. 

Mijn Supplementen: niet nodig! Hier eet ik terug wat vlees (80% plantaardig, 20%dierlijk, 100% gezond), dus geen vitamine B supplementen nodig. Ook vitamine D en endorfines door de lange wandeltochten zijn hier gratis en voor niks. Nou ja, je moet er wel wat tijd voor nemen en de moed vinden om bij deze hitte actie te ondernemen natuurlijk.  Net zoals het onderschatte Food for The Soul-element. Dat komt hier ook zomaar aanwaaien, in grote porties, XXL. Gewoon. Omdat het kan.

Interessant om je ResetPoint opnieuw in te stellen:

“Wat heb je écht nodig?”

ipv wat dénk je nodig te hebben… Of wat denk je nodig te hebben omdat iedereen anders het heeft/lijkt nodig te hebben.  Of wat de maatschappij je laat geloven dat je nodig hebt… of … nee, laat maar, zou ons te ver brengen. Het is soms al ingewikkeld genoeg “gewoon” te luisteren naar jezelf, toch? Zeker met al die welkome/onwelkome, gevraagde en ongevraagde gedachten….

Nog in de categorie van gedachten die zich al dan niet gewild aandienen:

He! Mijn oh zo vertrouwde Latté en Chocolademomentjes; Where have they been?

En…

Schrijven. Yoga. Meditatie. Nog niet (of amper) van gekomen. Strange!! Shame on me!

Ik_yogapersoontje in hart en nieren en ook in longen en zelfs in mijn knieeën_!
Ik, diegene die dénkt in schrijftermen!
“Shame on me! Hoe is dit mogelijk?! What’s wrong?!”

Dacht mijn productieve yogadocentenbrein even, tot mijn peace of mind denken het gelukkig snel overnam en wijs zei:

“Niet erg. Hier heb je het gewoon niet nòdig.  Drukke periodes op het werk of in je daily life in belgie maken dat je yoga nodig hebt als tegengewicht voor de stressy periode. Hier voel ik me zo chill genoeg, geen yogacompensatie nodig. En het oefenen in evenwicht doe ik wel wanneer ik met één voet op een steen de afwas aan het doen ben in het bergriviertje J   

Teleurstelling op het werk, in vriendschappen,… maken dat je in chocolade een goede vriend vindt, misschien wel de beste vriend in je Short Term Hapiness momentje. Weinig teleurstellingen/emo dipjes hier, dus ook geen nood aan chocolade.  

De Oh Zo Nodige Latté in de namiddag thuis. Volledig onnodig in het land van de Siesta.
Meditatie gebeurt dan weer vanzelf  tijdens het mijmeren en dankbaar zijn bij de zonsondergang op de berg (weliswaar zonder sukhasana en mudra, I admit).

En schrijven, is thuis met momenten écht nodig, nodig om rust in mijn wervelwindhoofdje te brengen. En ja, I don’t need it here J

(Al heb ik al mij hier toch even goed laten gaan, zo vlak voor het naar huis komen…)

Als je het leven leidt, zo dicht mogelijk bij je natuur, you don’t need all that 'shit'!

PS: laat je zwart-wit denkende geest deze ‘kleine nuancerings PS’  maar  ZEKER even lezen. UITERAARD zijn er momenten geweest van hopeloos alleen voelen, niet weten welke richting ik uit moet, me completely lost voelen tussen de vrije 20ers en de gezinnetjes 30’ers, dat, aangevuld met momenten van angst en paniek en ook nog momenten van mensen missen, momenten dat het busje bijna overstroomde door mijn (hm hm hormonale) tranen, en ja, zelfs momenten dat ik bijna naar huis vertrokken ben, terug naar mijn veilig vertrouwd wereldje.

NO RAINBOWS WITHOUT RAIN,

Geen hoogtes zonder dalen.

That’s life, a neverending search, you’d better love.
LOVE THE SEARCH and you will be rewarded. Everytime!

OPEN UP AND SEE WHAT HAPPENS

Eksters, schaakclubs,… all the same!

Stel; je bent 35 en je beëindigt voor de zoveelste keer nog maar eens een relatie. Stel dat de hoofdreden – voor zover er zoiets simplistisch bestaat -  zijn jeugdige leeftijd is.

Stel dat je als mens leert uit je fouten en stel dat je daardoor nu – allemaal héél onbewust natuurlijk – aangetrokken wordt door de oudere en wijzere tegenpool. 

Of –erger nog -  je op zoek gaat naar die rijpere toekomstige relatie, onbewust al dan niet volledig rationeel overdacht. 
Door, om met een cliché in huis te vallen, lid te worden van een schaakclub (zoals algemeen geweten dé place to be voor oudere rijpere en vooral slimmere mannen), of me in te schrijven voor... euhm ja, wat doen 35 plus mannen zoal, als ze niet schaken en geen vrouw of kind in hun leven hebben?

Het is een beetje zoals, laat ons zeggen… pluimen verzamelen (wat ik toevallig heel graag doe).  Je dwaalt met je wandelhond en guru-van-de-dag door het bos*, niet met als hoofdreden mooie veren te vinden, maar het spookt toch door je hoofd. Laten we het vergelijken met zoals wanneer je naar een feestje gaat en heel onbewust –uiteraard!- toch hoopt op een intrigerende ontmoeting. We dwalen af. Terug naar het bos.
Je bent lekker aan het wandelen en dan zie je op het kleine weggetje links van je twee eksters. Lees: mooie veren. Ergo, als ik dié weg kies, heb ik meer kans mooie veren tegen te komen. Maar je spreekt jezelf semi-vermanend toe en blijft gewoon op je eigen veel mooiere pad. Sjieeuw, je had je daar bijna van je pad laten afleiden, voor euheuh 2 eksters! Komaan seg! Get a grip on your life!

Je kan het al raden. Misschien ook niet. Maar het onvermijdelijke gebeurt nog geen 80 seconden later: ligt daar een supermooie veer te blinken op de grond voor je voeten. Blinken en schitteren met een onbetwistbare (!) aantrekkingskracht die alleen veren hebben.

En zo krijgt deze filosoof wandelaar/wandelaarfilosoof de bevestigingsgedachte die zij net nodig had:
Blijf op je pad, laat je niet afleiden, en je krijgt wat je verdient.

Dus deze filosofische wandelaarsfilosoof blijft voorlopig ver weg van schaakclubs en gaat dit weekend lekker goed dansen met vrienden, zo vrij als een … ekster J

*Guru Mila-Ji, ook wel gekend als de steeds vrolijke en tegelijk ietwat angstige Border Collie waarmee ik mijn vrije dagen regelmatig mag opvullen als wandelhond gezelschap en tevens spiritueel … euh volger.
Vandaag leerde ze me de duidelijke les:
Blij zijn met het pad waar je nu op bent. En als er dan toch ineens van richting veranderd wordt, de nieuwe weg met vernieuwd enthousiasme inslaan.